Ferhaal helje: Langezwaag en Luxwoude
Nieuws Het is vakantie! Dat betekent dat de mailbox van de Sa!-redactie opdroogt. Geen probleem. Dan gaan we er de komende weken gewoon op uit, zonder agenda. De verhalen liggen immers op straat, een kijkje in Beetsterzwaag, Gorredijk en Nieuwehorne. Wilt u ons uitnodigen om iets te laten zien of om uw verhaal te doen? Stuur dan een mail naar redactie@sa24.nl.[caption id=”attachment_21609” align=”alignnone” width=”906”] Leo Veldman.[/caption]
Dakpannen te koop
Dakpannen, wasbakken, roestvrijstalen vat en oude drinkbakken. Leo Veldman uit Langezwaag heeft een aanlokkelijke verzameling uitgestald op een boerenwagen. Niet te missen voor voorbijgangers. Die rode en zwarte dakpannen zijn bijzonder, zegt Leo. “Se bin mear as hûndert jier âld en komme fan in pleats yn Haskerdiken.” De rode zijn model oud-Hollands, de geglazuurde pannen zijn Friese golfjes. “Ik hie se bewarre omdat ik myn hok opnij opbouwe soe, mar ik kom der net oan ta.” En nu zit de zelfstandig lasser met duizenden dakpannen. Wie maakt hem los? Tegen elk aannemelijk bod.Leo werkt vaak in fabrieken, daar komt hij de mooiste dingen tegen die weggegooid worden. “Ik sjoch oeral wearde yn, kinst der altyd noch ien bliid mei meitsje.” Zoals het grote roestvrijstalen vat. “Dat is it hûs fan in stoffilterynstallaasje. Poer geskikt om der in ielrikkerstonne fan te meitsjen.” Roestvrij staal is helemaal zijn ding, zegt Leo. Zo heeft hij voor het LF2018-project ‘Haren in de Wind’ op de begraafplaats van Langezwaag het Mariabeeld gemaakt, samen met kunstenares Wietske Lycklama à Nijeholt. Toch nog even terug naar de dakpannen. Weten we wel waarom er op het voorste gedeelte van een stelpboerderij altijd geglazuurde zwarte dakpannen liggen? Vroeger was de regenput vaak aangesloten op het voorste gedeelte van een boerderij. Geglazuurde pannen nemen geen water op, in tegenstelling tot de gewone rode. “Yn droege tiden, as der mar in lyts bytsje rein foel, koenen se sa elk bytsje opfange en der in kopke tee fan sette.”
[caption id=”attachment_21610” align=”alignnone” width=”906”] Jan Looijenga.[/caption]
Aardappelschillen
Zeulend met een zware tas stapt Jan Looijenga (83) vanaf De Weech de Hegedyk in Luxwoude op. Een kleine zwarte pony hinnikt een welkom. Die heeft het al in de gaten: in de tas zit wat lekkers. “De pony krijt fan my altyd wat jirpelskilen en plaskes bôle. As er my sjocht, begjint er al te hinnikjen, dan wit er dat der wat te heljen is.” Het begroot Jan een beetje. De pony staat moederziel alleen op een stukje onland. “Hynders moat net allinne, se kin better mei mear wêze.” Eigenlijk was hij op weg naar de glasbak verderop bij het dorpshuis van Luxwoude. Maakt de pony niet uit, als Jan langskomt is er wat lekkers. Niet zoveel hoor, relativeert de weldoener. “We bin mar mei syn twaën, safolle jirpelskilen bin der net.” Hij trekt nog een pluk gras uit, de pony steekt haar snuivende neus over het hek.Even praten met de pony is een welkome aanvulling op de dag. “Safolle minsken bin hjir oerdeis net. Der wenje hjir in soad jongeren en dy bin allegear oan it wurk.” Ja, er is wel een fietsclub. “Simmerdeis gean dy te fytsen en winters sitte se yn it doarpshûs, dan neame se harsels de eamelklup.” Jan werkte bij de politie. Toen hij met vervroegd pensioen ging, nu 24 jaar geleden, kwamen hij en zijn echtgenote in Luxwoude wonen. “Ik bin nea oan dy fytsklup begûn, miende dat ik genôch oare dingen hie.” Wonen in het dorp wordt wel wat lastiger. “Der bin hjir gjin winkels en ik mei al in jier net mear autoride.” Gelukkig is er de PlusBus en doet de buurvrouw hun boodschappen, een buurman maait het gras. “Wat dat betreft ha wy it sa ryk as it mar kin.”
