Piet op jaren
NieuwsAl jaren bezorgt ze in haar rol van Zwarte Piet sinterklaascadeautjes bij mensen aan huis. Soms wel dertig stuks in Gorredijk en omliggende dorpen. “Dy pakjes bin makke troch de frijwilligers, foar minsken wêr’t se altyd op besite gean.” Ze is er samen met collega-Piet Maria Woelk een hele middag zoet mee. “Om ien oere litte we ús sminke en tsjin twa oere gean we de dyk út. Dan bin we wol oant seis oere dwaande.” Dit betekent natuurlijk veel in- en uitstappen. Is dat niet zwaar voor een Piet op leeftijd? “Nee juh, ik bin it wol wend. Ik ryd sels ek noch auto en doch de boadskippen op ‘e fyts.”
Misschien is ze wel de oudste Zwarte Piet van het land. Zelf heeft de 87-jarige Jikke Oord geen idee. Zaterdag trok ze haar pietenkostuum weer aan en liet haar gezicht zwart maken. Voor de Zonnebloem, want dat doet ze al jaren. Waarschijnlijk is het voor de laatste keer.Vorig jaar regende het verschrikkelijk toen de Pieten samen met Sint op pad wilden gaan. “Doe ha we besletten om mar yn ús gewoane klean by de minsken del te gean. Oars wie it fierstente folle gedoch.” Dit jaar besloot de Zonnebloemafdeling tot een andere aanpak. “Wy ha de minsken frege om by ús te kommen. Dat ha we sneon dien yn de RK-tsjerke op ‘e Gordyk.” Wel werd Piet Jikke gevraagd of ze samen met Piet Maria en Sint Roel van der Zee een aantal pakjes wilde bezorgen bij de mensen die zaterdag niet konden komen. “No, sei ik, dat is wol goed.”
Al sinds haar jeugd speelt Jikke Oord voor Zwarte Piet. “Earst yn myn bertedoarp Easterwâlde. Ik wie doe fjirtjin jier. Letter ek noch op in pear skoallen.” Daarna werd het een poosje stil, totdat de vrijwilligers van de Zonnebloem in Gorredijk op het idee kwamen om ook iets rond Sinterklaas te doen. De Gorredijkster afdeling bestaat inmiddels 37 jaar en werd door Jikke Oord opgericht. In die tijd was ze wijkverpleegster in Gorredijk. “Der wie in ôfdieling op It Hearrenfean. Doe tocht ik, wêrom ek net in ôfdieling op ‘e Gordyk?”
In haar rol als Piet blijft Jikke Oord voornamelijk zichzelf. Kopjeduikelen en andere grappen en grollen zijn er niet bij. Wel beleefde ze grappige momenten. Zoals die keer toen ze op de Tijnjeweg naast de auto stonden. “Der kaam in frachtwein del en doe fleagen my de mûtse en prúk fan de kop. Grutte skrik fansels. Ik tocht: och heden, dat fleant de sleat yn.” Gelukkig ging het net goed en kon ze haar hoofdtooi weer opzetten. “Ik ha al sein dat dit jier de lêste kear is, mar je witte it fansels nea.”
