‘It is oars, mar noch hieltyd moai’
NieuwsGORREDIJK Ze wonen noodgedwongen niet meer samen, maar de liefde is er nog altijd. Piet (92) en Cobie (89) Kerkstra kregen vorige week naar aanleiding van hun 70-jarig huwelijk een uitgesteld bezoek van burgemeester Andries Bouwman.
Ze hadden al een paar jaar verkering toen op 10 september 1953 het ja-woord volgde. Cobie was op dat moment 18, Piet was 21. De viering van het jubileum zeventig jaar later werd overschaduwd door droevige familieomstandigheden. Vandaar dat de burgemeester pas een aantal weken later langskomt om hen alsnog te feliciteren met dit heugelijke feit.
In 2020 verhuisde het echtpaar Kerkstra vanuit Tijnje, waar ze vanaf 1965 woonden, naar het Sinnehûs bij De Miente in Gorredijk. Hier leefden ze grotendeels zelfstandig. Dat veranderde toen Piet een ongelukkige val met de fiets maakte en negen weken moest revalideren in De Linde in Heerenveen. Dat betekende dat hij ook niet voor zijn Cobie kon zorgen, die vanwege beginnende dementie naar Voltawerk is verhuisd. “It koe net mear”, vertelt Piet.
Schuldgevoel
Het werd nog lastiger omdat ook niet duidelijk was hoe Piet van zijn val zou herstellen. Als hij terugblikt op het ongeluk met de fiets vertelt hij over zijn schuldgevoel. “Doe’t ik yn it sikehûs lei, koe ik allinne mar tinke, dit hie ik sa net dwaan moatten. Myn gehoarapparaat siet net goed. Hie ik dat gewurde litten, dan wie ik miskien net fallen.” Hij hield lang last van het gevoel dat ze nog samen hadden gewoond, als hij niet gevallen was. Nu weet Piet, dankzij vrienden en familieleden, beter.
In de laatste jaren samen in het Sinnehûs zorgde hij dagelijks voor zijn vrouw. Daarnaast deden ze gelukkig ook nog veel leuke dingen. “Wy gongen der mei de fyts opút, nei muzyk hjir yn De Miente of nei de bingo.” Ook in vroegere jaren was het echtpaar Kerkstra graag actief. Piet werkte als timmerman en was nauw betrokken bij de plaatselijke voetbalclub. Omdat hij jarenlang de velden verzorgde werd hij benoemd tot erelid. Een onderscheiding waar Piet trots op is. Cobie had de zorg voor het gezin, hielp daarnaast anderen in de huishouding, werkte bij bakker Oosterbaan en deed fanatiek aan sport. Toch ging Cobie de laatste jaren steeds meer achteruit. “De earste twa jier hjir yn De Miente wiene prachtich. Dêrnei gie it hurd efterút”, vertelt Piet. “Ik moast eins de hiele dei oan Cobie tinke, se koe ek net allinnich wêze”, blikt hij terug.
Samen blokje om
Piet bezoekt zijn Cobie drie keer in de week. Iedere maandag, woensdag en vrijdag. Hij vertelt haar over zijn belevenissen en ze gaan samen een blokje om. “It is oars, mar noch steeds moai”, licht Piet toe. Hij geniet van zijn vrouw, al vindt hij de situatie moeilijk. “As ik der moarns bin freget se faak at ik middeis wer kom. Of se seit dat se my al lang net sjoen hat of nei hûs wol. Dat docht sear.”
Piet heeft nu wel weer tijd en ruimte om zijn eigen dingen te doen. Hij is graag bezig en onder de mensen. Even Gorredijk in voor een visje, een boodschapje, familie bezoeken of gewoon een blokje om op de fiets. “Nei it ûngelok bin ik net sa fertroud mear op de fyts. Ik tink no nei oer in scootmobyl.” Ook heeft Piet veel aan zijn buurvrouw, mevrouw Hylkema. “In hiele aardige buorfrou wêr’t ik faak mei praat en kofjedrink”, vertelt Piet dankbaar.
De toekomst
Ondanks alles blijft Piet hopen dat zijn Cobie in de toekomst weer bij hem komt wonen en dat deze situatie tijdelijk is. Want hoewel hij zich vermaakt blijft het thuiskomen in een leeg huis moeilijk voor hem. Zijn kinderen zijn druk bezig met te onderzoeken hoe de twee in de toekomst toch weer samen kunnen wonen. Tot die tijd blijft Piet zijn Cobie trouw bezoeken. “En dan nim ik soms sûkelade mei. Net te faak, want meastal ferjit se se op te iten”, sluit hij lachend af.
