‘Wy dogge noch hieltyd mei’
Nieuws De mooiste jaren? Tja, toch wel de tijd dat de kinderen opgroeiden. Maar ook de jaren ervoor en daarna. En zelfs nu Gosse (84) en Loes (85) Jelsma rekening moeten houden met de leeftijdsbeperkingen van het lichaam, blijven ze het leven omarmen. “Wy dogge mei. Us pakesizzers leare ús hoe’t it giet mei appkes, Facebook en sa.”Twee achterkleinkinderen, vijf kleinkinderen en twee kinderen geleden is er geen Facebook of app-verkeer. De enige afleiding in hun jeugdjaren bestaat uit twee sporten: korfbal en voetbal. Met Wordt Kwiek speelt Loes uit Jubbega Derde Sluis op landelijk niveau tegen korfbalgrootmachten uit Amsterdam. Gosse uit Lippenhuizen verdedigt fanatiek het doel bij VV Gorredijk. Er komt voor de twee nog een favoriete bezigheid bij: dansen. “By ‘t Witte Huis yn Donkerbroek, dêr kamen wy elkoar foar it earst tsjin.”
Lichtblauw tule
Tweede Kerstdag 1955: Gosse fietst alleen naar het kerstbal, Loes met een clubje vriendinnen. Het waait en regent en Loes heeft haar mooie jurk met tule mee in de fietstas. De dames kleden zich om in de wc’s. “Dat wie dy lichtblauwe jurk”, weet Gosse nog. “Der kin ik dy noch sa yn úttekenje. Spilen de Amalfi’s net?” Loes denkt eerder aan een dixielandband. Meisjes langs de kant aan tafeltjes. De jongens midden in de zaal spurten bij elk nieuw nummer naar het meisje van hun keuze. Gosse vroeg Loes al een paar maal met succes ten dans. “Ik tocht: bliksem, ik moat har ek foar de lêste dûns ha.” Hij is weer de rapste en mag na afloop Loes naar huis fietsen. “It waaide noch altyd like hurd, mar ik ha net wer om myn jurk tocht.”Gaandeweg
Vanwege het woningtekort duurt de verkering en verloving zes jaar. Maar Gosse werkt bij Beenen in Gorredijk en de schoonvader van zijn baas zit in de woningtoewijzingscommissie. “Wy ha gelok hân.” Gosse blijft zijn hele werkzame leven bij Beenen. Op het laatst is hij inkoper voor het elektrotechnisch bedrijf. “Dat myn kwaliteit dêr lei, ûntdek je pas geandewei.” Ook Loes had achteraf langer naar school willen gaan, maar ze belandt al jong in de kapperszaak van haar ouders. “Der wie gjin twang, se fregen my en ik stimde ta. Dêr tochten je net oer nei.” Eenmaal getrouwd blijft ze cursussen volgen om het gemis te compenseren.Sportief
Evengoed klagen ze niet. “Wy ha de opgeande tiid meimakke. Wy hiene al gau in caravan om mei op paad te gean, ek nei it bûtelân.” De weekenden staan in het teken van de sport, de voorliefde brengen ze over op hun kinderen. Loes korfbalt tot op respectabele leeftijd door. Gosse trekt na zijn voetballoopbaan 35 jaar lang het scheidsrechterstenue aan en fluit in de op één na hoogste amateurklassen. Daarna bemant hij tien jaar als vrijwilliger één dag per week het KNVB-bondsbureau in het Abe Lenstra Stadion. Ook rijdt hij 15 jaar als vrijwillig chauffeur bij De Miente mensen met de bus naar en van de dagbesteding. Met de kinderen uit huis stort Loes zich als UVV’er op het vrijwilligerswerk in ziekenhuis Tjongerschans. “Wy ha in ryk libben hân.” Tegenwoordig fietsen ze veel, tochtjes van zo’n veertig kilometer, met ondersteuning.Zondag 12 september vierden ze een feestje in ‘t Witte Huis, waar het allemaal begon. Zonder dixielandband. “Oars kinne wy elkoar net mear ferstean.”
