Sippie
AlgemeenDe zon en de vriendelijke uitstraling van het verpleeghuis zorgen op een heerlijke lentedag voor een gevoel van een warm welkom. Het is even zoeken, tot een van de medewerkers me naar de kamer van Sippie loodst. Een lieve, bescheiden vrouw, die zich jarenlang, dag en nacht, door weer en wind, met hart en ziel heeft ingezet om overledenen de laatste zorg te verlenen.
Na het overlijden van haar man ging haar gezondheid in snel tempo achteruit. Nu woont ze al bijna een jaar hier. “Hee, do hjir!”, klinkt de verraste stem van dochter Nynke achter mij. Ze vertelt dat haar moeder ernstig ziek is en binnen afzienbare tijd zal overlijden. Met een knoop in mijn maag betreed ik de kamer. Sippie ligt in het bed voor het raam en kijkt naar buiten.
Haar frêle gestalte ligt verscholen onder een deken. Ineens draait ze haar hoofd naar de deur. De enigszins felle uitdrukking in haar ogen, zo kenmerkend voor haar, heeft nog niets aan kracht ingeboet. “Ik bin der noch, hear!” Het ijs is gebroken, we lachen en halen herinneringen op.
Enkele weken later is het zover. Samen met een collega van Sippie van het eerste uur, wast en kleedt Nynke in alle rust het lichaam van haar Mem. Als we later in het restaurant van het verpleeghuis met elkaar de wensen van Sippie bespreken, worden we aangenaam verrast door het spel van een band die in de binnentuin een concert geeft.
“Hebben jullie er last van?”, vraagt een van de medewerkers op bezorgde toon. “Integendeel”, antwoorden de kinderen in koor. Even later speelt de band, speciaal ter nagedachtenis aan Sippie, het lied ‘Blijf mij Nabij’; een ontroerende laatste groet aan deze bijzondere vrouw.
Erna Jansen
