De laatste strijders van VKC
SportSIEGERSWOUDE De prijzenkast van korfbalclub VKC is meters breed en puilt uit van de gewonnen bekers, bokalen en medailles. Het verleden blinkt, maar de toekomst is heel wat minder rooskleurig. Het ledental is de laatste jaren verschrompeld; VKC telt nog slechts vijftien spelende leden. ”Ik bin bang dat wy ús iuwfeest yn 2029 net helje”
In de jaren vijftig van de vorige eeuw werd VKC liefst vier keer kampioen van het Noorden, zelfs een keer derde bij de Nederlandse kampioenschappen. Dat is lang geleden, maar het is en blijft een geweldige prestatie van een dorp met nog geen duizend inwoners. Van de oude glorie is weinig meer over, VKC heeft nog één team.
Trienke Benedictus (35) is secretaris en speelt zelf: “Wy ha noch seis dames en acht heren, trije binne âlder as 60.” Een team op leeftijd dus. Zelf speelt ze vanaf haar vijfde, de meeste teamgenoten spelen al dertig tot veertig jaar samen. Het laatste VKC-team kraakt en piept in zijn voegen, maar het blijft korfballen tot het bittere eind.
Van de acht mannen zijn momenteel ook nog twee geblesseerd of hebben andere bezigheden: “Sietse Bouma spilet toaniel, dus dy is der faak jûns ek net en Anne Jan is foar de wedstriid in healoere syn fuotten oan it ferbinen.” Vader Jan Benedictus (66) speelt ook in hetzelfde team, hij is bovendien het manusje-van-alles van de club. “Wy binne fanatyk genôch, mar wy ha hjir foaral in famyljekultuer. Wy gean mei it team ek wolris op ‘e solex deropút. Learen jas oan, in helm op en dan efkes út iten mei elkoar.”
In de winter wordt in Ureterp in De Wier gespeeld, ‘s zomers op het eigen veld bij Doarpshús De Uthôf. Het VKC-team speelt in de midweekcompetitie en dat kost veel reistijd. Trienke: “Ferline wike moasten wy nei Emmeloord. Wy wienen pas om elf oere jûns wer thús.” Het gaat de VKC’ers meer om het spelletje en het clubgevoel dan om de wedstrijdpunten. Samen spelen, samen winnen en ook samen verliezen. Helaas wordt er wel veel verloren. Trienke: “Wy ha dit jier alle seis wedstriden ferlern. Wy binne wol wat wend.”
Het laatste jeugdteam van VKC is drie jaar geleden opgeheven; de jeugd van VKC en korfbalclub Oerterp is samengevoegd. Trienke: “Der binne hjir yn it doarp gjin skoallen mear. De bern geane nei oare doarpen nei skoalle en sporte dêr dan ek.” Pogingen om nieuwe leden te trekken liepen op niets uit. Dat komt volgens Trienke en Jan ook omdat veel inwoners van Siegerswoude weinig binding met het dorp hebben. “Se wurkje ergens oars. It hûs stiet hjir tafallich, mar fierder ha se neat mei it doarp.”
Een kleine groep houdt de vereniging draaiende. Korfballen, fluiten, het veld onderhouden, kantinedienst of het bestuur. Ze hebben alle mogelijke functies binnen de club al gehad.
De club, opgericht in 1929, heeft nog een paar jaar te gaan naar het honderdjarig jubileum. Jan ziet het somber in: “Ik bin bang dat wy 2029 net helje.” Aan het einde van het seizoen in juni worden de koppen bij elkaar gestoken en wordt de vraag der vragen gesteld: nog een seizoen doorgaan of stoppen? Jan: “It hobbelt no noch wol wat troch. Ien fan ús moat sizze: Ik hâld dermei op en dan is it ek oer. Wy gean net by in oare club spyljen.”
