Vriendengroep gaat voor 20e keer naar Weissensee

LIPPENHUIZEN Regenbuien, harde wind, hoge temperaturen. In Nederland is Koning Winter nergens te bekennen. Maar ‘Team Nijboer’ maakt zich op voor de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. De Opsterlandse vriendengroep reist voor de twintigste maal af naar Oostenrijk voor een weekje schaatsen en onvervalste mannenhumor. “We ha der bot sin oan.”

Het idee om deel te nemen aan de Alternatieve Elfstedentocht ontstond op 3 januari 2000 tijdens de verjaardag van Luitzen Nijboer in Lippenhuizen. De vriendengroep van Nijboer was altijd al sportief actief: van hardlopen, mini-triatlon tot voetballen, maar zocht eigenlijk een nieuwe uitdaging. Een van hen, Harm Jorritsma, opperde om de tocht op de Weissensee te gaan schaatsen.

“Dêr ha wy ris oer neitocht en dat like ús wol wat”, herinnert Nijboer zich. De eerste keer reisde een groep van vier personen - Nijboer zelf, André van der Bijl, Harm Jorritsma en zijn vrouw Helen - af naar Oostenrijk. Ze kwamen terecht in appartement Schwarzenbacher, direct gelegen aan het bergmeer. “In daalders plakje, je stappe sa út it appartemint it iis op.” Het onderkomen was zo daalders, dat het altijd de vaste stek is gebleven tijdens het verblijf in Oostenrijk. De groep behoort inmiddels tot de inventaris van het toeristenverblijf. Nijboer: “Yn it begjin hiene we keamers op de boppeste ferdjipping. Omdat der gjin lift is, wie dat in hiele klim. Seker nei in dei op it iis. Yn de rin fan de jierren binne we ôfsakke nei de begeane grûn. We ha no de moaiste apparteminten.” 

Simpele criteria

De samenstelling van de groep is in de loop der tijd gewijzigd en uitgebreid. De laatste jaren is er een vaste bezetting bestaande uit: André van der Bijl, Brant Visser, Wiebe Tolman, Eggie Hulshof, Theunis Osinga, Durk Jongsma, Nico van Selm, Luitzen Nijboer, Jan Blaauw en Jan Harm Eppinga. De criteria voor toetreding zijn simpel. “Je moet sportief en gezellig zijn”, vertelt Wiebe Tolman.

De groep neemt deel aan de 200 kilometer lange toertocht. Het onderlinge niveau verschilt sterk; er zijn rappe jongens bij, maar ook minder snelle ‘goden’. Het maakt niet uit, op het ijs is het ieder voor zich. Tolman: “Je hebt wel koppeltjes, je zoekt vaak iemand van gelijk niveau. Sommigen gaan voor de snelste tijd, maar het streven is de 200 kilometer te volbrengen. De tijd is niet belangrijk.” Sterker nog, voor de 66-jarige Nijboer, die drie keer aan de Friese Elfstedentocht deelnam, is zelfs uitrijden geen topprioriteit. “Fansels wol ik de tocht útride, mar as it net slagget is it gjin ramp. Ik wol in noflike wike ha; ride, ouwehoere mei de mannen, genietsje fan de natoer, dêr giet it om. It moat in gesellige wike wêze, dat is it alderfoarnaamste.” 

Niet zonder risico

Deelname is niet zonder risico. Hoewel de organisatie volgens Nijboer en Tolman de baan goed onderhoudt, ligt een valpartij op natuurijs altijd op de loer. Zonder uitzondering is iedereen weleens flink onderuitgegaan. Nijboer liep een fikse schouderblessure op, Tolman hield een pijnlijke knie over aan een duikelpartij. “Je moet oppassen voor scheuren. Er schaatsen zoveel mensen dat de ijskwaliteit niet altijd top is. Je moet scherp en geconcentreerd blijven, want we hebben heel wat valpartijen gezien,” vertelt Tolman. Eén van hen, Durk Jongsma uit Terwispel, haalde zelfs de Duitse tv met zijn val. De zwaar aan zijn hoofd gehavende Jongsma werd maar liefst twintig minuten gefilmd door een cameraploeg.

Aan het materiaal zal het niet liggen. In de loop der jaren hebben de mannen geleerd dat een goede uitrusting een vereiste is. Dankzij Jan Blaauw en Wiebe Tolman staat de groep er bovendien tiptop op. De beide ondernemers sponsoren het gezelschap dat omgedoopt is in ‘Team Nijboer’ met eigen kleding. “Guon minsken tinke sels dat wy in profesjoneel team binne.”

Wiebe Tolman, Luitzen Nijboer en Jan Blaauw - Sietse de Boer

Yahtzeecompetitie

Buiten het schaatsplezier draait het gedurende de week vooral om kameraadschap, gezelligheid en humor. Vaste prik is de yahtzeecompetitie. Iedere avond twee potjes. Degene die als laatste eindigt moet een etentje organiseren en de winnaar krijgt een bokaal mee die thuis een jaar lang in de vensterbank moet staan. Tolman: “Daar zijn onze vrouwen niet zo blij mee.” 

De mannen hebben veel meegemaakt. Zoals de keer toen het gezelschap op de Duitse snelweg werd verrast door hevige sneeuwval. Winterbanden waren nog niet verplicht. Toen de auto van de weg gleed, werd besloten ter plekke sneeuwkettingen om de banden te doen. De Duitse politie was ‘not amused’. De mannen kunnen er nu om lachen, maar: “Het was natuurlijk levensgevaarlijk, de auto’s passeerden ons rakelings.” 

Ze schudden moeiteloos het ene na het andere verhaal uit de mouw, maar je moet er volgens Nijboer bij zijn geweest om de lol ervan te kunnen snappen. “Je kinne it net neifertelle. Wy siede sels iten, ast sjochst wat foar binde it bytiden yn de keuken is, ferskrikkelik. It is in echte manljuswike. It giet rûch. It is mar goed dat der gjin froulju by binne, it soe harren oangrize.”

Ontspanning

Niks hoeft tijdens de week in Oostenrijk. Het gaat om ontspanning. Wie een dag geen zin heeft in schaatsen, is vrij ander vertier te zoeken. Wie eenmaal mee is geweest, wil niet weer anders, claimen Nijboer en Tolman. Traditioneel wordt de week op de dag van terugkeer afgesloten met een afterparty bij Tolman in Lippenhuizen. Nog even nagenieten, maar ook vooruitblikken. “Want wy binne noch lang net fan doel te stopjen.”