‘Ik ha it blomke op it corso plukt’
Nieuws Als je dan geen echt feest kunt houden, dan maar een drive-through. Met koffie van een heuse barista in een oldtimer. Gezeten in hun tuinhuis zagen Johannes (88) en Lummy (86) Oosterwoud- Jager de stoet vrijdag aan zich voorbij trekken. Zo was het toch nog feest voor hun 65ste huwelijksdag.Boeren zoeken elkaar op, zegt Johannes. Hij vond boerendochter Lummy tijdens het bloemencorso van Lippenhuizen. “Doe ha ik it blomke plukt.” Klopt niet helemaal zegt zijn vrouw want een week eerder kwamen ze elkaar al tegen in het bos bij Beetsterzwaag. “Johannes hie in brommer, krekt sa’n ien as ús mem. Dêr mocht ik even op ride mar hy hie de haadkraan tichtdraaid, dat die mem noait. Ik luts en luts en doe wie de brommer stikken. In wike letter trof ik deselde ploech jonges wer by it corso.” Johannes met een grijns: “En doe sei ik: wy ha wat te fereffenjen. Mar ik tink dat we dat doe hiel gemoedlik oplost ha.”
Johannes woonde in die tijd op de boerderij in Kortehemmen, vlak bij wat toen arbeidersgemeenschap de Woodbrookers was. “Wurkleazen ha dêr doe trije grutte gebouwen delset. Yn de oarloch ha de moffen der yn sitten, der kamen swangere froulju en sa yn fan offisieren.” Duitsers als buren had wel een klein voordeeltje: omringende bewoners werden aangesloten op elektriciteit. Lummy woonde op de boerderij aan de Janssenstichting bij Nij Beets. “Ik kin it my noch net begripe: we rûnen doe sân kilometer nei skoalle, in brochje foar ûnderweis mei.”
Heimwee naar bomen
Na vijf jaar verkering trouwden ze en namen de boerderij over van de ouders van Johannes. Zes jaar boerden ze daar op de niet al te grote boerderij. “Doe koenen we troch de ruilferkaveling in gruttere pleats fan de Domeinen keapje op De Veenhoop.” Johannes bedong bij de aankoop dat ze werden aangesloten op elektriciteit en telefoon. “Yn de maaitiid wie it dêr moai, de simmer gie ek wol mar winterdeis wie it myn plak net.” Opgegroeid tussen de bomen, kon Johannes niet aarden in het weidse land; ze keerden terug naar zijn geboortedorp, een boerderij aan de Himsterfinnen, waar ze tot 1985 boerden. “Doe ha we it spul ferkocht want it gie net mear, ik hie tefolle lêst yn de skonken.”Ze kochten een huis in Beetsterzwaag en werden door vrienden aangestoken met het fietsvirus. Nooit weer een dag thuis geweest sindsdien, zegt Lummy. Het IJsselmeer rond, de Elfstedentocht, duizenden kilometers. Nu Johannes niet meer kan fietsen, is Lummy echter solidair en blijft ook thuis. “Ik mei ôfgryslik graach borduere. Ik tink dat ik wol fjirtich skilderijen makke ha. En ik breidzje graach, foar Dorkas ha ik mear as hûndert truien breide.” Als je Johannes zijn gang laat gaan, puzzelt hij van ’s morgens acht tot ’s avonds acht, zegt hij. Net voor corona uitbrak is hij gestopt met toneelspelen. “Ik ha santich jier lid west fan Fryske Krite De Sweach en bin no earelid.” Johannes en Lummy kregen een zoon en twee kleinkinderen.
