Het plotseling besluit van Wiepie en Mona
NieuwsLANGEZWAAG ‘Mijn vader is 76, mijn moeder 75. Vorig jaar riepen ze nog dat ze door moesten, omdat ze geen pensioen opgebouwd hadden’, zo schrijft Maria Hofstra de redactie. En toch besloten Wiepie en Mona eind 2022 na 47 jaar zomaar ineens te stoppen met Garagebedrijf W. Hofstra.
De aankondiging van de bedrijfsbeëindiging kwam ook voor dochter Maria echt uit de lucht vallen. Ze vertelt hoe dat ging: “Heit zei: ik heb de bus verkocht en die gaat morgen al weg. Ik vroeg: hoezo? Die bus lenen we namelijk vaak. Ja, zei heit, maar hij wordt mij te duur, want ik heb geen bedrijf meer.”
Heit Wiepie had het al eens over bedrijfsbeëindiging gehad met zijn boekhouder. En die zei vorig jaar dat het beter was om dat nu te doen om later het bedrijfsterrein te verkopen.
Terug naar mei 1975: Wiepie kan het oude varkenshok aan de Boerestreek huren achter het huis waar zijn moeder met haar tweede man woont. Hij maakt daar een koude start met zijn eigen garagebedrijf. Maar dat ging niet zomaar. “Oan de oare kant fan de Boerestreek wenne de peteroaljeman. Dy makke beswier.” Dus al snel kwam er een brief van de gemeente: hij moest een vergunning hebben en daarvoor dus papieren. “En se woenen my nei De Gordyk ha. Mar ik sei: ik bin hjir yn Langsweagen berne, ús heit ek en pake ek.”
Zijn vrouw Mona besloot het voor de vergunning benodigde middenstandsdiploma te halen. Maar daarmee waren ze er nog niet. Want naast monteur wilde Wiepie ook schadebedrijf zijn. “En dêr moast ik doe papieren foar helje, wylst no elkenien sa begjinne kin.”
En dat terwijl hij het al goed in zijn vingers had, hij had het vak geleerd in de tien jaar dat hij bij Garage Bosscha aan ’t Hou werkte. Hij repareerde de schade aan crossauto’s van vier lokale autocrossers. “En dy mannen seinen: ast foar dysels begjinst, soargje wy datst genôch wurk hast.” Zo kwam het dat zijn bedrijf in 1978 al een omzet van 70.000 gulden draaide.
Ze mochten op hun plek blijven, besloot de gemeente waarop de Hofstra’s een nieuwe garage bouwden op de plek van de varkensstal. Voorwaarde was wel dat alle buren akkoord gingen. Wiepie vist uit zijn omvangrijk archief de lijst met handtekeningen van alle buren. In de woning op dezelfde kavel woonden toen nog zijn moeder met haar man.
De kavel werd opgesplitst; Wiepie en Mona kochten het achterste deel aan de Boerestreek en Tolman liet bij de notaris vastleggen dat ze na zijn dood ook de woning op het voorste deel, aan ‘t Skeane Ein, konden kopen.
In die jaren begon ook hun grote hobby: autocross. Mona achter het stuur als coureur, Wiepie keurde de auto’s voor de KNAF en was monteur. “Mona ried earst tusken de manlju, der wie noch gjin kompetysje foar froulju. Se is in kear earste fan Nederlân wurden.“ Omdat ze geen papieren had, mocht ze de beker niet in ontvangst nemen maar het prijzengeld wel. Het zijn mooie herinneringen, ook aan die keer dat Mona in de jurybus zat toen het Europees kampioenschap in hun eigen dorp werd gehouden.
Het bedrijf is gestopt, Wiepie en Mona blijven echter druk. Ze kweken groenten en fruit en verkopen dit vanuit een grote kast op het erf. “Wolst net witte hoe drok it dêr simmers is”, zegt Wiepie. Ze helpen in de Doarpstún waarvan ze medeoprichters zijn; Wiepie heeft voor het nieuwe seizoen alweer vele zaden en stekjes klaarstaan in de voormalige garage.
“En we zijn echte kaartspelers”, zegt Mona. Elke week bridgen ze bij de club in Gorredijk en elke donderdagmiddag zijn ze te vinden bij de bridge-instuif in De Skâns waar Mona met de computer de bridge-administratie verzorgt. En niet te vergeten het oppassen op hun vier kleinkinderen waarvan dochter Maria en zoon Wiepie jr. dankbaar gebruikmaken.
