Oekraïense familie Chebotar begint in Nederland te wennen

BEETSTERZWAAG Op 16 maart kwam de familie Chebotar aan in Beetsterzwaag. Na een dagenlange reis vanuit Oekraïne, met de auto en de trein. Hun leven staat sinds het uitbreken van de oorlog helemaal op de kop. Maar na de eerste opvang bij particulieren, verhuizen ze binnenkort naar een woning in Gorredijk. En vader Denis vond werk. 

De eerste weken vonden ze onderdak bij Els ter Schure en Remmelt Looijen in Beetsterzwaag. Met z’n vieren hadden ze de beschikking over de ruime bovenverdieping met een eigen badkamer. Ze aten samen en kookten om de beurt. Vader Denis (49), moeder Kristina (38), dochter Eva (13) en zoon Maxim (9) komen uit Zaporizja, een grote industriestad met 700.000 inwoners en enkele elektriciteitscentrales, waaronder de grootste kerncentrale van Europa. 

Kristina werkte op de klantenserviceafdeling van een cosmeticaonderneming en Denis was directeur bij een groot bedrijf dat geneesmiddelen levert aan staatsboerderijen. Denis: “Voor mijn werk reisde ik per week vijf dagen lang het hele land door en kwam dan twee dagen thuis bij mijn gezin.” Eva en Maxim gingen gewoon naar school en volleybalden en voetbalden. Een aangenaam, rustig leven met opgroeiende kinderen dat plots wreed werd verstoord. Denis: “Er kwamen regelmatig raketten in de buurt neer. Het alarm ging een paar keer per dag af. We moesten schuilen in de kelder.” 

Lange reis

De Russische soldaten waren inmiddels genaderd tot op veertig kilometer. De familie vond het niet veilig meer en besloot om samen met twee andere gezinnen te vertrekken. De twee vaders reden apart in twee auto’s, volgestouwd met kleding en eten. De vrouwen en kinderen namen de trein naar het westen. Daar zouden ze elkaar volgens plan weer ontmoeten. Eva: “Mijn opa is daar nog. Hij past op ons huis.” Na vijf dagen in de trein en auto vonden ze elkaar terug en vertrokken richting Slowakije. Op het moment dat ze de grens over gingen, konden de vaders gelukkig nog Oekraïne uit. 

Even later ging de grens dicht voor mannen jonger dan zestig jaar. Denis: “Ik kon aan de grenswacht uitleggen dat we een gezin waren met jonge kinderen en dat mijn vrouw niet goed kon autorijden.” Vervolgens reden ze enkele dagen door Slowakije en Duitsland, waarna ze uiteindelijk in Nederland terechtkwamen. 

Erg groen

Via een netwerk van contacten belandden ze tenslotte in Beetsterzwaag. Eva wist niks van Nederland. Ze haalt haar schouders op en kijkt vragend haar vader aan. Vader Denis vult haar nog wat aan: “Tulpen en fietsen, maar meer ook niet.” Nu wonen ze opeens al weken in Beetsterzwaag. Een klein dorp in vergelijking met de grote stad waar ze vandaan komen. Kristina: “Het is hier erg groen. Veel bomen en de mensen hier zijn erg sportief. Ze fietsen en lopen veel.” Denis heeft nog meer dingen gezien die hem opvallen, vooral als hij naar de supermarkt gaat: “Er is hier geen verse vis te koop, terwijl de zee zo dichtbij is. En Nederlanders eten ontzettend veel brood. ’s Ochtends brood en ’s middags weer brood.”

Eva gaat ondertussen naar een internationale school in Drachten, met klasgenoten uit onder andere Turkije, Afghanistan en Syrië. De lessen zijn in het Nederlands. Ze begrijpt de leraren niet, maar toch bevalt de school haar. “Ik heb goede cijfers voor wiskunde. Het is hier veel makkelijker dan in Oekraïne en we hebben geen huiswerk”, legt ze glimlachend uit. Maxim vond ook al snel zijn draai, gaat naar de basisschool en voetbalt inmiddels bij De Sweach. De kinderen lijken dus al redelijk gewend te zijn aan het dorpse leven in Opsterland. 

Met de ouders gaat het wat langzamer, maar ook daar is nu verandering in gekomen. Denis is net begonnen bij Philips in Drachten. Hij solliciteerde en werd meteen aangenomen. Denis: “Ik werk aan de lopende band en zet scheerapparaten in elkaar. Naast me zit een man uit Polen, waarmee ik kan praten.” Het is heel ander werk dan hij gewend is. Van zakenreizen door heel Oekraïne naar een vaste plek aan de lopende band in Drachten. Een hele stap. 

Naar Gorredijk

Er zijn nog meer veranderingen op komst voor de familie Chebotar. Ze verhuizen binnenkort naar Gorredijk waar ze via de gemeente een huis krijgen. Het huis delen ze met een bevriend gezin uit Oekraïne. Zo hebben ze steun aan elkaar in deze roerige tijden. Denis houdt ondertussen het nieuws uit hun stad goed in de gaten: “Er is net een raketaanval geweest op een spoorbrug vlak bij waar we wonen, de Russen zitten inmiddels op achttien kilometer afstand.”