Gemist

Soms heb je het niet eens echt door wanneer je iets mist. ‘Kent u dat gevoel?’, zou dominee Gremdaat daaraan toevoegen. Ik had het vorige week na afloop van de lawaaidemonstratie in Gorredijk. We belandden aan een stamtafel en het werd gezellig. Heel gezellig. Met sportmensen, raadsleden en ondernemers. Gewoon lekker vrijuit praten, discussiëren, grappen maken, emoties de vrije loop laten en heel veel lachen. Een heerlijk gevoel dat het na al die maanden beperkingen weer kan. 

Ik pas mij meestal snel aan. Dus die beperkingen waren vervelend, maar er was ook wel weer een mouw aan te passen. Op momenten zoals vorige week besefte ik dat ik het toch gemist heb. Lekker buurten en vissen naar verhalen. De marge van bijeenkomsten is voor een journalist een mooie visvijver. Dan hoor je nieuwtjes en achtergronden en klinkt het regelmatig ‘je hebt het niet van mij, maar .....’ Ik ben daarom meestal ruim op tijd bij bijeenkomsten. En doe regelmatig bijna het licht uit. Die laatste eigenschap lijkt genetisch, mijn kinderen hebben er ook al last van.  

De euforie duurde vrijdag niet heel lang. Diezelfde middag kwam het bericht dat de raadsvergadering van afgelopen maandag weer digitaal zou zijn. Vanwege corona en quarantaines. Weer een hele avond naar het scherm staren. Kijken hoe de techniek bij menig raadslid hapert en de onderlinge afstand de mooiste discussies niet mogelijk maakt. Net nu stonden er twee onderwerpen op de agenda die echt bij burgers leven: Sportcentrum Kortezwaag en tweerichtingsverkeer in de Hoofdstraat van Gorredijk. 

Wat was ik er graag bij geweest. Wat waren er na afloop een hoop vragen te stellen aan raadsleden.  Over standpunten, keuzes, opvallend draaien. Wat had ik graag gevist naar achterliggende overleggen en een-tweetjes. Nog even en dan zijn alle beperkingen opgeheven. En krijgt het leven van een lokale journalist nog meer kleur!

Arend Waninge