Verzorger Piet Muskita zag generaties voetballers komen en gaan

URETERP Hij verzorgde gedurende 43 jaar de voetballers van vv Oerterp, maar nu is Piet Muskita (74) bezig met de laatste ‘loodjes’. Hij stopt na dit seizoen als verzorger. Het was geen makkelijke beslissing. “Maar ik ben nu nog fit en bepaal zelf wanneer ik stop. Dat is beter dan dat ze je weg moeten sturen.” 

De afspraak voor een interview vergt enige overredingskracht. Muskita is een bescheiden man, hij treedt liever niet op de voorgrond. Met de stille trom vertrekken is echter geen optie, daarvoor is zijn jarenlange inzet voor voetbalvereniging Oerterp te groot geweest. Hij begon in 1979. Muskita, in zijn vrije tijd karateleraar, had net de opleiding tot sportmasseur afgerond. Voor de grap zei hij tegen zijn zwager, die in het eerste elftal van Oerterp speelde, dat een beetje voetbalclub niet zonder sportmasseur kon. De volgende dag stond voorzitter Anne de Jong al op de stoep met de vraag of Muskita in Ureterp aan de slag wilde als masseur en verzorger.

Waardering

Dat het avontuur 43 jaar zou duren, kon hij toen niet bevroeden. Spijt van zijn jawoord heeft hij nooit gehad. Muskita heeft zich altijd thuis en gewaardeerd gevoeld bij Oerterp. Hij zag generaties komen en gaan, werkte de laatste jaren met spelers waarvan de vaders decennia terug het Oerterper blauw droegen. Zijn taak was duidelijk. “Ik ben geen behandelaar. Ik verleende eerste hulp, maakte een inschatting van de ernst van de blessure en adviseerde eventueel naar een arts of fysiotherapeut te gaan. Ik was er vooral voor de spierblessures, de typische voetbalkwalen: hamstring, kuit, lies.”

Bandageren, tapen, masseren; het zijn de specialismen van Muskita, bedoeld om blessures te voorkomen en geblesseerde spelers snel weer aan het voetballen te krijgen. “Voetballers willen altijd spelen. Met een goede bandage is sporten vaak sneller mogelijk. Soms moet je wat verzinnen. Zo heb ik ooit voor iemand met een gebroken pols een constructie van schuimrubber gemaakt zodat hij toch kon en mocht voetballen.” 

Respectvol

De band met spelers was altijd goed. “De jongens waren vroeger niet anders dan die van nu. Ze wilden allen presteren en de sfeer was altijd prima. Een dolletje hoort erbij, maar de omgang met mij was respectvol. Ze wisten dat ik hen wilde en kon helpen. Als verzorger had ik een nauwe band met spelers. Ik kon alles zeggen, mocht kritisch naar ze zijn.” De samenwerking met trainers, zestien stuks in totaal, was van de eerste (Piet Matahelumual) tot de laatste (Freek Brouwer) uitstekend. Hij kreeg de vrije hand om zijn werk naar eigen inzicht uit te voeren. “Aan mijn expertise werd niet getwijfeld, mijn mening over blessures werd serieus genomen. Het was een fijne manier van werken.”

Andersom bemoeide Muskita zich nooit met voetbaltactische zaken. Hij zegt, ondanks dat hij bij ruim duizend wedstrijden aanwezig was, geen verstand van voetbal te hebben. Volgens zijn vrouw Trynke klopt dit niet. “Dat is Piet zijn bescheidenheid. Hij heeft zeker verstand van voetbal, kan vaak precies duiden waar het aan schort.” Piet Muskita straks niet meer langs de lijn, dat wordt wennen. Bij Oerterp gaan ze de verzorger missen, om zijn kunde, betrokkenheid en zeker als mens. Altijd goedgemutst, positief, geïnteresseerd in de ander en bereid te helpen. Hij zal spelers, fans en voetbal missen, maar hij nam het besluit weloverwogen. “Nu krijg ik tijd voor andere zaken en die zijn er, ik verveel me nooit.”