Sportemotie

Ik weet dat ik zo kan reageren. Zeker thuis voor de televisie bij mooie sportmomenten. Toch overrompelde het mij zondagmiddag even helemaal. Met een paar honderd gelijkgestemden keek ik in Sportcentrum Kortezwaag naar een belangrijke korfbalwedstrijd van LDODK, al sinds mijn jeugd mijn club. Eindelijk, eindelijk was publiek weer welkom, ook al was het maar beperkt. Leden en sponsors hadden de primeur. We waren bijna vergeten hoe het voelt. Twee jaar lang moesten de spelers het maar zien te rooien. Daarvoor waren ze gewend aan een atmosfeer waar het voor tegenstanders behoorlijk kon spoken. Nu waren ze gedwongen geweest hun potjes in een dodelijk stille sporthal te spelen. En die supporters zaten thuis voor de buis, aangewezen op een livestream. Dan kun je schreeuwen wat je wilt, maar het helpt niet.

Net voor vieren bij de presentatie van de spelers kreeg ik het al. Kippenvel. Terwijl de speaker de namen van de spelers omriep, de supportersvereniging luid van zich liet horen, de vlaggen wapperden en het applaus klonk, moest ik drie keer slikken. De hele sfeer raakte mij dieper dan ik had gedacht.

Ook de spelers leefden sinds de laatste persconferentie toe naar deze zondag. De afgelopen weken ontbrak het er nog weleens aan, maar ineens streden ze in het veld net iets harder voor iedere bal. Bij iedere goal werd net iets meer gejuicht dan normaal. Na ieder punt zochten en vonden spelers en publiek elkaar, keer op keer. Studio Sport legde alles vast, tot in lengte van dagen kunnen we deze bijzondere middag herbeleven.

De punten bleven waar ze moesten zijn. In Gorredijk. De overwinning werd ruim gevierd. In het veld. Op de tribune. In de kantine. Direct na het laatste fluitsignaal werden de ogen vochtig. De sportemotie had mij weer te pakken. En wat voelde dat lekker!

Arend Waninge