‘Ik tocht dat famke bring ik aanst thús’

Jurjen Blaauw en Gieltje Tel uit Bakkeveen waren vorige week zestig jaar getrouwd. Op het moment dat ze elkaar zagen, was het liefde op het eerste gezicht. “Wy tinke faak itselde. De ien seit al wat de oare sizze wol.”

! Remco Hofman

Bakkeveen Ze beseffen dat het als een sprookje klinkt. Jurjen en Gieltje zijn na zestig jaar nog altijd verliefd op elkaar. Echte liefde en eeuwige trouw bestaan dus nog steeds. “Wy soenen graach wolle dat oare minsken ek sa’n houlik as dat fan ús hienen. Dan wiene der minder skiedingen en hienen wy in Nederlân ek minder huzen nedich.”

Gieltje Tel (80) komt oorspronkelijk uit Siegerswoude; ze groeide op in een groot gezin met meerdere broers en zussen. Haar vader stierf al op jonge leeftijd aan een nierziekte en ook haar broers en zussen overleden later aan dezelfde ziekte. “Ik wie de iennichste fan de bern dy’t dizze sykte net hie.” 

Vroom en streng

Haar moeder moest het dus op jonge leeftijd zien te redden met een groot aantal kleine kinderen. Gieltjes moeder was vroom en streng. “Ik mocht neat op snein en ik mocht ek net fierder leare. Us mem sei dat ik fan learen twa linkerhannen krije soe. Dat moast net, want ik moast poetse en skjinmeitsje.” Zes jaar na het overlijden van haar vader hertrouwde haar moeder met de vrijgezelle buurman; het bruidspaar pakte met alle zes kinderen de bus naar het gemeentehuis. 

Gieltje ging naar de huishoudschool in Drachten en werkte later in de gezinszorg, waar ze de taken overnam van zieke moeders. “Dat wienen faak grutte húshâldings mei wol acht as tsien bern. Ik moast dan iten siede, poetse en de wask dwaan.”

Toneel veranderde alles

Haar leven veranderde plots toen ze een toneelstuk bezocht in de kerk van Frieschepalen. Zij zat aandachtig te luisteren en achter haar zat Jurjen met enkele vrienden. Jurjen: “Ik seach in moai famke foar my sitten en tocht by mysels: ‘Dy moat ik ha. Dy bring ik aanst nei hûs.’” Tijdens de pauze greep Jurjen zijn kans en ging spontaan naast Gieltje zitten. Het klikte meteen en na afloop van het toneelstuk liepen ze een uur samen in de regen, onder een grote paraplu. 

Eigen benen

Jurjen (84) werd in Haulerwijk geboren en ging op zestienjarige leeftijd al aan het werk als invalkracht op boerderijen waar de boer ziek was. Zo leerde hij al op zeer jonge leeftijd op eigen benen te staan. Na nog enkele jaren als kraanmachinist en tankwagenchauffeur gewerkt te hebben, moest hij noodgedwongen stoppen met werken. “Myn knibbels wienen hielendal fersliten. Ik wie fierstente jong begûn mei swier wurk.”

Snackwagen

Toen moest Jurjen op een andere manier geld verdienen. Via een kennis kwam hij op het idee een snackwagen te kopen om daarmee op dorpsfeesten te gaan staan. De verkoop van allerlei snacks en drankjes liep zo goed dat er weldra meerdere snackwagens werden gekocht. “Wy stiene mei ús weinen op de TT yn Assen, by Thialf en ek by konserten fan Guus Meeuwis.”

Het bedrijf werd later nog uitgebreid naar het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen, waar de familie Blaauw de catering verzorgt voor een groot deel van het stadion. Tijdens de coronaperiode werd Jurjen zwaar ziek en besloten ze het bedrijf over te doen aan een zoon en dochter. Gieltje hielp al die jaren ook mee in het stadion: “Ik sette de kofje, makke de hokjes skjin en wosk de klean fan it persoaniel.”

‘Noch tsien jier’

Nu zitten ze tevreden en gelukkig in hun huis in Bakkeveen en genieten van hun vrije tijd en van hun goede huwelijk. “Wy tekenje foar noch tsien jier. Wy binne it net altyd iens, mar it tongert hjir noait en wy meie net lilk op bêd gean.”