Aaisykje, fierljeppe en aaismite

GORREDIJK Oude Friese volkssporten, ze moeten niet in de vergetelheid raken. Daarom gingen vijftien kinderen van de bovenbouw van School Loevestein vrijdag samen met de Vogelwacht Gorredijk het veld in. Het werd een bijzondere en leerzame middag. Met natte pakken, vier gevonden kievitseieren en worpen van meer dan tien meter.

Stefan de Lange is de initiatiefnemer van dit buitengebeuren. Elke vrijdagmiddag mag een leerkracht van School Loevestein een atelier ontwerpen om de creativiteit van de kinderen te stimuleren. Stefan, een geboren buitenmens, koos voor typisch Friese sporten  als fierljeppen, eierzoeken en eierwerpen. Vijftien enthousiaste leerlingen wilden hier graag aan meedoen. 

“Ik wil de kinderen bewust maken van de natuur. Ze zitten al veel te veel binnen”,  vertelt Joop de Vos, al twintig jaar voorzitter van de Vogelwacht Gorredijk. Hij was van de partij om een korte inleiding over weidevogels en het eieren zoeken te houden. De kinderen hadden bij twee voorgaande lessen al geleerd over de namen, geluiden en het uiterlijk van de weidevogels en over de techniek van het polsstokspringen. Joop vertelde over de kwetsbaarheid van de weidevogels en hoe je op een verantwoorde manier eieren moet zoeken.

Natte boel

Gewapend met twee polsstokken, verrekijkers en stokjes om nesten te markeren, vertrokken de kinderen in twee groepen naar de soppige weilanden nabij de school. De ene groep ging fierljeppen met meester Stefan, de andere groep eieren zoeken met juf Martzen. De eierzoekers liepen in een brede lijn over het weiland, waarbij ze met verrekijkers zochten naar weidevogels. Het was ook een tocht met verrassingen. Zo antwoordde een meisje op de vraag of ze al wat gevonden had: “Nee, maar ik ben er wel achter gekomen dat mijn laarzen niet waterdicht zijn.” 

Uiteindelijk vonden de kinderen vier kievitseieren. De Vos leerde de kinderen hoe ze naar de eieren konden kijken. “Als de punten van de eieren allemaal naar binnen gericht zijn, dan is de vogel aan het broeden.” Meester Stefan vroeg zich af of de eieren groter of kleiner waren dan verwacht. Waarop een jongen antwoordde: “Nee, precies even groot als ik dacht.”

Na drie kwartier wisselden de groepen. Bij het polsstokspringen durfden niet alle kinderen te springen. Zoals verwacht ging het soms mis; een van de kinderen belandde tot over het middel in het koude water. Maar ondanks de kou en het natte pak gingen ze gewoon door. Enkelen sprongen moeiteloos over een sloot van bijna twee meter.

Eieren vangen

Tot slot mocht de hele groep rauwe eieren gaan vangen. Geen kievitseieren, maar gekochte kippeneieren. Meester Stefan demonstreerde de juiste techniek. De kinderen begonnen op twee meter onderlinge afstand. Iedere keer dat het ei heel bleef, volgde een stap naar achteren. Het was verbazingwekkend hoe sterk de eieren waren. Sommige eieren belandden na een verre worp in het gras, maar bleven heel. Het record kwam op een dikke tien meter. Na afloop riep meester Stefan de groep bijeen en vroeg wat het meest was bijgebleven. “Het notenkraken bij het polsstokspringen”, was het gevatte antwoord.