Aukje en Jille zijn zestig jaar getrouwd

URETERP Ze was zeventien en had geen vervoer, hij had een brommer. “Heit, mei ik net by Jille achterop?” En zo is het begonnen voor Aukje (79) en Jille (86) Laanstra-Bekkema. Nog altijd blij met elkaar vierden ze maandag hun zestigste huwelijksdag met een familie-etentje in Het Witte Huis.

Het was voor mensen wel verwarrend, die naam Laanstra, vertelt Aukje. Haar broer trouwde met de zus van Jille en later trouwde ook haar tweede broer met een zus van Jille. Aukje komt uit een gezin met drie kinderen, ze werd geboren in Frieschepalen. “Skoanheit wie wol wiis op syn ienige dochter, dat ik moast wol troch de keuring”, herinnert de in Drachtstercompagnie geboren Jille zich.

De politie

Drie jaar hadden ze verkering, Jille ging inmiddels naar de politieschool in Wassenaar. “Myn âldste broer hie de Mulo dien. Ik woe skoalmaster wurde, mar thús wie der gjin stoer te makken.” Dus moest Jille na de lagere school meteen aan het werk: bij de boer en een poosje bij Philips in Drachten. Altijd zat hij met zijn neus in de boeken, want hij wilde agent worden maar had geen vooropleiding. 

Na zijn diensttijd mocht hij naar de politieschool: “Want ik hie ek in goeie kondysje troch al dat boerewurk.” Die goede conditie bouwde hij ook op als krantenbezorger van het Friesch Dagblad. “Rinnendewei fanút de Kompenije pakken kranten ophelje yn de Folgeren en dan de rûte dwaan, goed tritich kilometer deis.”

Ook Aukje werkte bij de boer. “Want ik woe net leare, skande genôch.” Later kwam ze op kantoor en in de thuiszorg. Hun eerste twee getrouwde jaren hadden ze geen eigen woning; Aukje woonde bij haar ouders, want er was een baby op komst. Jille had inmiddels een baan bij de politie in Delft en reisde zo vaak hij kon op en neer. Pas in 1964 konden ze een bovenwoning krijgen in Delft. Omdat Jille onregelmatige diensten had, kon Aukje ook aan het werk. “Ik ha by de nontsjes yn de refter wurke, in prachtige baan.”

Unwennich

“Doe’t ik yn tsjinst wie by de plysje yn Delft, waard ik tidens de bestuurscrisis yn Amsterdam útliend oan bureau Warmoesstraat. Yn de provo-tiid, in goddeleaze tiid wie dat.” Toen de gemeente Tytsjerksteradiel in 1975 een eigen politiekorps kreeg, solliciteerde Jille en werd hij gestationeerd in Burgum. Daar gingen ze met hun drie kinderen ook wonen. Aukje: “Wy tochten dat de bern wol ûnwennich wêze soenen fan Delft, mar yn plak dêrfan wienen wysels ûnwennich.” Jille: “Hjir leinen de mûzen dea foar de kast, neat te belibjen.”

Aukje was bij de zangvereniging en zat in het bestuur van vrouwenvereniging CPVB. Jille was jarenlang betrokken bij de verkeerscommissie en vluchtelingenwerk. Op zijn 56e sloot hij zijn politiecarrière af als staf- adjudant. In 1997 verhuisde het paar naar een flat in Ureterp, Aukje zette zich daar in voor het ouderenpastoraat, Jille was scriba bij de kerk. Op hun pad kwamen heftige gezondheidsproblemen en het verdriet van het verlies van hun schoonzoon. “En corona wie in rem op ús libben”, zegt Jille. Een groot stuk sociaal leven viel weg waaronder ook hun frequente bezoekjes aan De Lijte.

Twee bureaus

In hun flat hebben ze elk hun eigen bureau: Aukje voor het maken van kaarten en Jille voor computerwerkzaamheden. “Foar Tresoar ha ik ek in soad âlde boeken digitalisearre.” Ze hebben altijd veel gefietst, vertelt Aukje. “Dat giet net mear, we ha no rollators kocht en ha in grutte auto, dêr kin se yn.” Zij is de chauffeur, Jille doet veel in het huishouden, leest en puzzelt graag. “We ferfele ús nea.”

Jille en Aukje kregen een dochter en twee zoons en twee kleinkinderen