WWMD viert verlaat eeuwfeest
Sport De series van WWMD waren ooit landelijk een begrip. Clubs uit Amsterdam of Hilversum kwamen in de eerste week van augustus naar Hemrik. Wêz Wis Mei Doelen zorgde jaarlijks voor een waar korfbalfeest dat niemand wilde missen. “Ik ben zo trots op WWMD. Dat gaat nooit meer weg.”Een week voor de reünie ter ere van het 102-jarig bestaan van de korfbalvereniging komen vijf ‘oud-strijders’ bij elkaar in dorpshuis De Bining. Klaas Bakker (91 jaar), Rinse Popma (78), Wobbe Faber (77), Jeen Meinsma (67) en Marten de Boer (67) zorgen voor een ochtend vol prachtige verhalen en warme herinneringen van drie verschillende generaties.
[caption id=”attachment_19475” align=”alignnone” width=”931”] Klaas Bakker, Rinse Popma, Tjalling Nijboer, Marten de Boer, Wobbe Faber en Jeen Meinsma.[/caption]
“Het eerste weekeinde van augustus hield je vrij. Dan waren onze series, daar hield je rekening mee”, vertelt Wobbe Faber. “Op zaterdag kwamen de teams naar Hemrik, ze sliepen bij gastgezinnen of in de schuren van boerderijen. Zaterdagavond was er namelijk al een feestavond in een grote tent.”
Populaire bands uit de regio traden er maar wat graag op. Maar er was ook altijd een toneelvoorstelling. “Die duurde vaak meer dan twee uur en ging ook over serieuze onderwerpen”, weet Rinse Popma nog. “Maar muisstil, hè. De hele tijd. Ook als het in het Fries was. Prachtig om aan terug te denken.” Onder andere wijlen Rients Gratama trad op. Faber: “Het eerste twaalftal van WWMD zat dan in het midden van de tent, met de Hollanders aan de linkerkant. Ik zie het nog voor me.”
De Amsterdamse teams gingen vaak met de boot naar Lemmer om vanaf daar per fiets naar Hemrik te komen. Popma: “Zo ging dat in die tijd. Mijn ouders speelden vaak twee uitwedstrijden op een dag. Dan fietsten ze eerst naar Veenhuizen en speelden ze ’s ochtends een wedstrijd van tweemaal 45 minuten en in de middag korfbalden ze dan nog in Norg. En dan nog op de fiets weer naar huis.” Naast de teams kwamen ook de soms duizenden toeschouwers van ver. Klaas Bakker: “De heren uit Amsterdam waren echte bezienswaardigheden. Het was geweldig om ze te zien korfballen, dat wilden de mensen meemaken.”
Incidenten met geweld of drank, die waren er niet in Hemrik. Bakker kan zich wel een voorval herinneren waar de politie aan te pas moest komen. “Een jongen uit Gorredijk had iemand gestoken. Die is toen opgepakt en in een barak van de Arbeidsdienst in het dorp gezet.” Faber: “Je zette je fiets in de stalling en dan kreeg je een kaartje, waarmee je hem na afloop ook weer kon afhalen. Je zette een fiets in die jaren nooit op slot, maar er is nooit wat mee gebeurd.” Verder was er een soort uitsmijter, om de orde te bewaren. Popma: “Maar die sprak eigenlijk alleen maar Fries. Dat was niet altijd handig.”
Regelmatig ontstonden er relaties op het Hemriker korfbalveld. De later bekende radioverslaggever Dick van Rijn (Avro’s Sportrevue en later NOS Langs de Lijn) korfbalde in zijn jeugd bij het Amsterdamse DED, in Hemrik ontmoette hij zijn latere vrouw, een speelster van Excelsior uit Hilversum. Jeen Meinsma: “Mensen hielden contact met elkaar. Toen Franke Tolman overleed, kwamen er een heel aantal DTV-ers naar zijn uitvaart.”
De series betekenden hard werken voor de WWMD-korfballers. Het uitleggen van de velden was bijvoorbeeld een hele klus. Meinsma: “We pasten het formaat van de velden aan op de beschikbare ruimte. Op die manier konden we heel wat velden leggen. En bij elk veld moesten we de palen ingraven. Van die mooie voetstukken had je toen nog niet.” Om de wegen langs het korfbalveld begaanbaar te houden, werden er meterslange doeken in de berm opgehangen, weet Popma nog. “Daar waren we ook een flinke tijd mee bezig hoor. Ook weer gaten graven en palen in de grond zetten. Maar op die manier bleef het veilig.”
Faber: “Die saamhorigheid was zo prachtig. Iedereen binnen de vereniging stond klaar om samen de handen uit de mouwen te steken. Ook als we op het veld achter Wijnstra speelden en daar de koeienstront nog moesten verwijderen.”
Het waren de gloriejaren van WWMD. “Al had ik ook nu wel jong willen zijn”, lacht Popma. “Ik denk dat ik best in het huidige korfbal had gepast. Zo heb ik amper in de zaal gespeeld, dat was er in die tijd niet, maar dat was echt iets voor mij. Alle mogelijkheden die ze tegenwoordig hebben, dat is toch geweldig.” Faber vult zijn generatiegenoot en oud-ploegmaat met een grote glimlach aan: “Je zou die topspelers van nu eens moeten laten spelen met het materiaal dat wij hadden. Ik denk dat ze er niks van zouden maken. Zware ballen met veters en geen korf was hetzelfde.”
De uitgebreide verhalen gaan ook ongetwijfeld komende zaterdag over tafel bij de reünie met ruim 130 aanmeldingen. Popma: “Waar ik ook kom, er zijn nog altijd mensen die WWMD kennen. De club heeft Hemrik op de kaart gezet. Daar ben ik zo trots op en dat gaat nooit meer weg.”
[caption id=”attachment_19473” align=”alignnone” width=”794”] WWMD in de beginjaren van haar bestaan.[/caption]
