Iris Noordzij bereidt zich voor op 48 dagen roeien op de oceaan
Sport Sommige mensen zijn trots als ze een marathon hebben gelopen. Anderen beklimmen de Mont Blanc of lopen de Vierdaagse. Allemaal bewonderenswaardig. Maar wat Iris Noordzij (54) uit Jubbega doet is wel zeer opmerkelijk: ze roeit over de Atlantische Oceaan.Op 12 december vertrekt Iris Noordzij met haar twee teamgenoten Bettina de Wild en Debby Bijl vanaf de Canarische Eilanden naar Antigua, een eiland in de Caraïbische Zee. Samen roeien ze de Atlantische Oceaan over en hopen daarbij het wereldrecord te verbeteren. Dat staat momenteel voor een boot met drie vrouwen op 49 dagen. Iris is in het dagelijks leven sportmasseur en roeit al voor de tweede keer over de oceaan. “Van de vorige keer heb ik geleerd dat ik meer kruiden en zout mee moet nemen. Op zee verandert je smaak omdat je zeeziek wordt. Ik weet nu dat ik meer moet eten. De eerste keer viel ik tien kilo af.” In haar verbouwde boerderij staan talloze dozen met allerlei soorten voedsel waaronder pakken cruesli, kaascrackers, rijst, worstjes en noten. “Dit moet allemaal mee, zo’n honderd kilo eten per persoon.”
De dames zijn druk met trainen en brachten onlangs drie dagen op de Noordzee door. Zo leren ze om te gaan met het weer en de golven. “We worden sowieso zeeziek. Dat is niet te voorkomen”, zegt Iris berustend. “We moeten de boot leren kennen en leren om elkaar te controleren. Routines opbouwen. We moeten altijd vastgeklikt zijn, anders slaan we overboord. Ook hebben we een vaste looprichting aan boord.” Naast huizenhoge golven en zeeziekte ligt er nog een gevaar op de loer: zwaardvissen. Een vis die wel een paar meter lang kan worden en vrij agressief kan zijn. “Een zwaardvis heeft een lange, scherpe snuit om op vissen te jagen. Soms valt hij ook boten aan. We hebben gereedschap mee om eventuele schade te repareren.”
De wedstrijd start in december. Dat klinkt vreemd vanwege de winter, maar dat is het niet. “December en januari zijn juist goede maanden om te roeien, omdat het stormseizoen dan voorbij is. Het weer wordt beter. Hogere temperaturen en minder wind. Bovendien kunnen we dan meer profiteren van de stromingen in de oceaan.” Aan de wedstrijd doen 35 boten mee. Dat lijkt op een kleine vloot die de oceaan over roeit. “Onderweg zien we vrijwel nooit een andere boot. De dichtstbijzijnde boot is misschien vijf kilometer verderop. We zijn dus helemaal alleen. Er is wel een volgboot, maar die komt hoogstens één keer langs.”
Huizenhoge golven, zwaardvissen, honger, dorst en vermoeidheid. Een mens kan heel wat hebben. Het grootste gevaar is misschien wel de eentonigheid. Uren, dagen, weken op een eindeloze oceaan. Geen kust in zicht. Geen eiland om even de benen te strekken. “Twee van ons roeien twee uur achterelkaar. De derde doet dan allerlei klusjes aan boord. Zo komen we de tijd door. ’s Nachts roeien we een uur en dan twee uur rust. De nacht op de oceaan is heel donker. Het is vaak zwaar bewolkt, waardoor er geen maanlicht is of sterren zijn.”
Buiten vallen de bladeren. Het begint snel koud te worden en er staat een venijnige wind. Binnen ronkt de houtkachel en de kat draait zich nog eens behaaglijk om. Het leven in Jubbega is zo gek nog niet. Maar Iris gaat voor 48 dagen bloed, zweet en tranen in een roeiboot. Het deert haar niet. Waarom doet ze dit zichzelf aan? “Het gaat niet alleen om het wereldrecord. Belangrijkste is dat we geld inzamelen voor Mentelity Foundation, een stichting die ervoor zorgt dat kinderen met een beperking een sportprothese kunnen krijgen. Ouders moeten een sportprothese zelf betalen en dat kan oplopen tot wel 10.000 euro. Daar doen we het voor.”
rowforimpact.nl
mentelityfoundation.org
