George en Tini kwamen vanuit Amerika naar Gorredijk
Nieuws Ze leerden elkaar kennen als correspondentievrienden. Drie jaar lang gingen brieven over en weer van Drachten naar Indonesië. Op 8 januari 1962 trouwden George van den Oudenaller (87) en Tini Veenstra (88) in het Amerikaanse Boston.De zus van Tini had twee correspondentieadressen in Indonesië. “Se hie gjin nocht oan twa en frege my oft ik ek ien ha woe. Dat wie George.” Tini had George nog nooit gezien toen zijn moeder met haar drie jongste kinderen in 1956 gerepatrieerd werd naar Nederland. De oudere, getrouwde kinderen voegden zich later bij hen. Vader was van Nederlandse afkomst. In dienst van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) verongelukte hij met een militaire wagen. Moeder was van Indonesische afkomst. “Se wennen yn Tilburg. Doe kaam hy by ús yn Drachten, wêr’t ik geboaren bin, op besite.” George was verlegen, herinnert Tini zich. “Trochdat ik yn de ferpleging wurke, wie ik wol mondich.”
Heit Veenstra kon goed opschieten met George. En toen Tini op bezoek ging in Tilburg, klikte het tussen haar en de moeder van George ook goed. Na zijn diensttijd bij de Nederlandse marine tekende George voor twee jaar bij en werd uitgezonden naar Nieuw-Guinea. In 1961 was er voor Nederlanders de mogelijkheid om te emigreren naar Amerika. George, zijn zus en broer besloten dit te doen. Tini zette ook haar emigratie in gang en een jaar later volgde ze George. “Fan âld op nij siet ik yn it fleantúch en op nijjiersdei 1962 kaam ik oan yn New York.” Ze reisde naar George die in een appartementje in Boston woonde. “We mochten net tegearre sliepe; ik sliepte wol by him yn bêd mar hy woe niks. We moasten earst troud wêze.” Dat deden ze op 8 januari, twee dagen na haar verjaardag. Na Boston woonden ze nog vijf jaar in Californië. Dat bleek niets voor Tini. “Fierstente waarm en ik krige bot heimwee.”
Terug naar Nederland
George en Tini kregen twee zoons en een dochter. Toen de jongste zes jaar was, besloten ze in 1976 terug te keren naar Nederland. Een paar maanden woonden ze bij moeder Van den Oudenaller in Gorredijk. “We krigen al hiel gau in hûs, oan De Volharding.” George was elektrisch lasser. Hij vond werk bij silobouwer Polem in Heerenveen, waar hij tot aan zijn pensioen werkte. “Hiel oar wurk as elektrysk lasker mar dêr ha ik him nea oer heard, hy is net in seurder.”Tini werkte in Amerika een half jaar als verpleegster totdat ze zwanger werd van hun eerste kind. In Gorredijk ging ze aan de slag als bejaardenverzorgster in De Miente, ze werkte er vijftien jaar. Toen in 1985 woningen werden gebouwd aan de Langewal, besloten ze daarnaartoe te verhuizen. George kreeg parkinson en woont inmiddels al een jaar in Voltawerk. Het liefst had ze haar man thuis gehad, zegt Tini. “Mar ik ha slim siik west, it koe thús net mear.” Slechts één keer in hun huwelijk heeft hij verteld over zijn laatste jaren in Indonesië. “Se ha yn de Jappenkampen sitten. Omdat syn mem siik wie, moasten hy en syn âldere suster om beurt de baby drage as se wer nei in oar kamp moasten.”
Hun kinderen en zes kleinkinderen wonen dichtbij, de dochter komt elke dag langs. Twee keer per week gaat Tini op bezoek bij George. “Fierder ha ik it drok mei fan alles en noch wat. En ik ha in hûn, Laika.”
