Erna Jansen: Hartslag van de Molukse Ziel
Column Stralende, grote gitzwarte ogen kijken me aan vanaf het bed voor het raam in de knusse woonkamer. Vazen met zonnebloemen, er branden kaarsjes en gitaren staan binnen handbereik naast de bank. “Welkom, ga zitten. Koffie?”, vraagt Ruben op zachte toon. Zijn ouders en broers schuiven aan, samen zitten we aan zijn bed. Ruben vertelt over zichzelf en over zijn leven. Soms valt hij even stil en vullen zijn familieleden aan.Rubens lichaam is al geruime tijd ziek. Hij studeerde en was tot voor kort overtuigd dat hij de kanker zou overwinnen, ook al hadden zware behandelingen hun tol geëist en hem enorm beperkt. Zijn positieve energie en kracht waren weergaloos en ontembaar. Ineens was het tij gekeerd en werd Ruben gedwongen om zich bezig te houden met zijn afscheid en alles wat hij nog wilde doen. Hij nam de leiding, bleek een baken van troost en houvast voor zijn ouders en broers. En zij waren dat op hun beurt voor hem. Toen ik na het gesprek naar de auto liep en omkeek, zag ik de stralende ogen en de brede glimlach van Ruben, die nog even zijn hand opstak…
Het afscheid kwam sneller dan verwacht. Het was een zonnige dag, de kerk zat vol. De band, bestaande uit familieleden, speelde en de dienst ademde Ruben. In al zijn facetten. Een nichtje zong een prachtig slotlied en tijdens de uitgeleide gingen de klanken van het orgelspel over in het opzwepende ritme van de Tifa, een traditioneel Moluks trommelinstrument. De groep Tifa-spelers, allen vrienden van Ruben, begeleidden hem, samen met ons, wandelend door het dorp, nog eenmaal langs zijn huis, naar zijn rustplaats.
