Manon en Hendrik: van pool naar pool
Nieuws Na tien jaar samen besluiten Manon Jensma en Hendrik Hoekstra in 2017 om maar eens serieus te settelen. Groter huis kopen, trouwen, de kinderwens proberen waar te maken. Voorafgaand aan hun nieuwe levensfase trekt Manon met zusje Marloes liftend door de Verenigde Staten. Die trip zet alle voornemens op de kop: “Ik wilde eigenlijk helemaal nog niet settelen.” Ze stelt Hendrik voor om samen nog een lange reis te maken.Hendrik moet even wat wegslikken. “Manon en ik schelen zes jaar, veel van onze vrienden zaten inmiddels al in de kinderen. En ik had een baan waar ik van hield.” Maar hij weet ook: wat Manon in haar hoofd heeft, praat je er niet zomaar uit. Die nacht, turend naar het plafond, komt weer een oude fantasie boven: een motortrip van poolgebied naar poolgebied, dwars door de Amerika’s. Als we gaan, dan op de motor, zegt hij de volgende dag bij het ontbijt. Doen we, antwoordt Manon meteen. “Ik wilde gewoon samen weg, hoe en waarheen maakte me niet uit. Op een fietsreis naar Mongolië had ik ook ja gezegd.”
Hendrik berekent dat ze zo’n acht maanden onderweg zullen zijn. Dat betekent voor Manon 35.000 kilometer achterop, maar daar maalt ze niet om. “Ik ben niet zo van beren op de weg. Hendrik ziet meer haken en ogen, wat dat betreft vullen we elkaar goed aan.” De motor is een oude Honda Africa Twin, ze zijn er al eerder mee op pad geweest, onder andere naar Albanië. “Oude motor, oude techniek”, verklaart Hendrik de keus voor de vertrouwde Twin. “Krijg je pech in een afgelegen bergdorp in de Andes, dan maak je zonder ingewikkeld computergedoe nog kans om weer weg te komen.” Hun werkgevers tonen zich toeschietelijk: Hendrik kan onbetaald verlof krijgen van de gemeente Opsterland, ROC Friesland College houdt voor Manon een plekje open. “Ze gunden het ons, daarna zijn we direct gaan sparen.”
Vijf onderbroeken
Met de baangarantie op zak en nog anderhalf jaar voorbereiding te gaan, begint de voorpret. Op grond van kwaliteiten maken ze een taakverdeling: Manon Spaans, Hendrik stort zich op de motortechniek. In grote lijnen stippelen ze de route uit, van Alaska naar Patagonië. “Zo begonnen we naar ons idee een beetje vertrouwd en bewaarden we het lekkerste voor het laatst.” Vervolgens rijst de vraag: wat neem je mee? Naast noodzakelijk gereedschap, reserveonderdelen en de kampeeruitrusting blijft er nauwelijks plek over. Manon: “We hadden een setje kleding voor op de motor en een setje gewoon, met ieder vijf stuks ondergoed. Dat werkt ook bevrijdend, je hoeft nooit na te denken wat je nu weer aantrekt.”Doel
In de vroege zomer van 2019 landen Hendrik en Manon, ondertussen al wel getrouwd, op het vliegveld van Anchorage. De tocht door Noord-Amerika gaat goeddeels over de Rocky Mountains, per dag staat de eindbestemming vast, de route ernaartoe puzzelen ze de avond ervoor uit. Hendrik: “Al gauw ontstaat een routine: havermoutontbijt, opbreken, inpakken en go. Met tussenstops voor koffie en lunch legden we vier- tot vijfhonderd kilometer per dag af. Opnieuw tentje opzetten, eten maken, nog een ommetje en om een uur of negen weer naar bed. “We zijn allebei vroege vogels, dus dan hadden we het ook wel gehad.” De reis zelf is het doel. Oortjes dragen ze niet, op de motor zit ieder in zijn bubbel. Manon: “Met elkaar beleefden we zo toch allebei onze eigen reis. Tijdens de stops deelden we dan weer wat ons was opgevallen.” Tegen het eind van de dag heeft Manon al in haar hoofd wat ze in het reisblog zal schrijven.Hendrikdingen
Ga niet door Mexico, krijgen ze van verschillende kanten te horen. Ga je toch, hou dan de hoofdwegen aan. Het land maakt een overweldigende indruk op Manon. “Mexico heeft alles: alle landschappelijke variëteiten die je maar kan bedenken, heerlijk eten, ontzettend leuke mensen.” Hendrik, die graag een binnenweggetje neemt als het de route bekort, zegt die keer maar even niks over de boer die ze in het voorbijgaan passeren, volautomatisch geweer losjes aan de borst.In Guatemala houdt de Twin ermee op, het wachten op onderdelen zorgt voor drie weken oponthoud. “We hebben toen bedacht om het boek over onze reisbelevenissen te schrijven. Ieder om en om een hoofdstuk vanuit eigen perspectief: ik over de Hendrikdingen, Manon ziet meer de poëzie.” De reparatietijd zet wel druk op het reisschema, de vooraf besproken zeilboot die hen door de Caraïben om de jungle van Colombia moet leiden, vertrekt maar eenmaal per maand. In de haast om de boot te halen, lopen ze allebei een zonnesteek op. Koorts, diarree, overgeven – vooral Manon is er slecht aan toe, Hendrik ziet haar nog voor zich, in erbarmelijke toestand langs de kant van de weg. “Nu kunnen we het vervolg wel vergeten, dacht ik. Maar Manon stond op en zei: kom, we gaan. Op het nippertje hebben we de boot gehaald.”
Embarazada
In Puerto Natales, een stadje in zuidelijk Chili, loopt Manon toch maar even een drogisterij binnen na een onbekend gevoel in haar buik. “Embarazada stond er als uitslag van het testje: zwanger.” Het laatste stuk naar het uiterste puntje Ushuaia voltrekt zich in opperste euforie.Terug in eigen land en aan het werk missen ze elkaars nabijheid. “We hadden 250 dagen op elkaars lip gezeten, weer op jezelf was wennen.” Wat ze aan hun reis hebben overgehouden? Wesse natuurlijk, hun zoon. De bevestiging dat Nederland toch wel een heel fijn land is om in te wonen. En evengoed, na veertien jaar, nieuwe inzichten over elkaar. Hendrik: “Ik wist dat Manon tegen een stootje kon, maar dat ze zo taai en sterk kon zijn, had ik thuis nog niet gezien.” Manon: “Ik kan makkelijk dromen en verzinnen, maar Hendrik maakt dingen concreet en praktisch. Hij zorgt ervoor dat dromen uitkomen.”
‘Expeditie Twin Amerika’ is onder andere verkrijgbaar bij boekhandel Planteyn in Gorredijk en Binnert Overdiep in Heerenveen.
