Koetshuis Hemrik.
HEMRIK 7-1-2022 Koetshuis Hemrik Anne en Tinie van der Harst
Het horecavuur brandt nog steeds bij Anne en Tiny
Sa! yn petear mei
De tijd dat ‘t Koetshuis jaarlijks onderdak bood aan veertig bruiloften is voorgoed voorbij. Maar het horecabloed stroomt bij Anne van der Harst (78) nog altijd volop. “Ik kin ek net sûnder. De fingers jokje my noch faak. Ik wol sa wol wer los.” Als de lampen aanfloepen, krijg je direct zin in een feestje. De dansvloer in het midden, lange tafels aan de zijkant, de bar in de hoek. Tiny (68) kijkt even op als haar man Anne vertelt dat zo’n duizend bruidsparen hier feest hebben gevierd. “Mar alles byelkoar sil it wol sawat sa wêze.” Het horecapaar Van der Harst kocht ‘t Koetshuis in 1985, nadat het maar een haar had gescheeld of ze eigenaar waren geworden van Lauswolt. Maar het werd de in 1901 gebouwde voormalige statige woning van de rijke aan Hemrik verbonden familie Van der Sluis. Een grote verbouwing toverde de oude paardenstallen om tot een feestpaleis. In het hoofdgebouw is alles opgeruimd en liggen de rode kleedjes nog steeds op tafel. De eerste tien jaar combineerden Anne en Tiny de activiteiten in Hemrik met hun goedlopende Chinees-Indisch Restaurant Butterfly in Gorredijk. Anne: “Dat wie wol hiel oare hoareka. Dat ha wy tweintich jier dien.”
Lust en leven
Eenmaal helemaal in Hemrik neergestreken, bekwaamden Anne en Tiny zich ook in de keuken. Ze wilden een bruiloft inclusief alle buffetten helemaal in eigen hand kunnen houden. “Keukenervaring hiene wy eins hielendal net. Dat ha wy leare moatten. Mar dan koene wy it ek dwaan sa’t wy it sels woene”, fertelt Anne. En dat kwam goed uit, vult Tiny aan: “Anne is wol wat eigenwiis, dat it moat eins al sa as hy it wol.” De bruiloften werden hun lust en leven. “De minsken hiene altyd plezier, dat is moai wurkjen.” Tiny fertelt dat de bruiden graag met Anne op de foto wilden. Bovendien bracht hij de bruidsparen na het feest desgevraagd altijd naar huis. “Ik bin wol midden yn de nacht noch oant fier yn Grins riden. It hearde derby. Ik die it graach.”
Revalideren met koffiekopjes
In 2012 gooide een hersenbloeding alles overhoop. Anne was uitgeschakeld, maar gaf niet op. Revalidatie bracht veel terug. Door tussen zaal en keuken te trainen met steeds meer, eerst lege, later volle, koffiekopjes kreeg hij weer meer kracht in de onderarm. “It is wer aardich goed kaam, mar twa blêdfol kopkes kofje kin ik net mear tille.” De tegenslag heeft het horecavuur nog niet gedoofd. Tiny: “At wy ûnderweis binne, sjocht hy op in soad lokaasjes noch hiel wat mooglikheden.” De laatste jaren bleven de activiteiten in ‘t Koetshuis beperkt tot incidentele bijeenkomsten en enkele vaste ploegjes. Op dinsdag wordt er gedamd, op vrijdag gekaart en op zondagochtend is er een soos. De achter het Koetshuis gelegen voormalige manege biedt wekelijks onderdak aan twee hondensportverenigingen. “Mar alles leit no fansels stil.” Misschien het moment om het horecabijltje definitief neer te leggen? “Nee, seker net. Myn kapper is 92. At hy him oan it begjin fan it jier goed fielt, dan giet hy noch in jier troch. Sa is it mei my ek.”
