Ferhaal helje: Jubbega, Nijeberkoop en Makkinga
Nieuws Het is vakantie! Dat betekent dat de mailbox van de Sa!-redactie opdroogt. Geen probleem. Dan gaan we er de komende weken gewoon op uit, zonder agenda. De verhalen liggen immers op straat, een kijkje in Beetsterzwaag, Gorredijk en Nieuwehorne. Wilt u ons uitnodigen om iets te laten zien of om uw verhaal te doen? Stuur dan een mail naar redactie@sa24.nl.[caption id=”attachment_21607” align=”alignnone” width=”900”] Greet Musch.[/caption]
‘De inrichting klopt niet’
Het oude dametje arriveerde in een caravannetje uit 1966. Nadat ze zich had geïnstalleerd met hond en kat, kwam ze een kijkje nemen in de streekwinkel van minicamping Singel in Jubbega. “De inrichting klopt niet”, meldde ze maar even ongevraagd. “Nou ja”, lacht campinguitbaatster Greet Musch. Haar week was toch al merkwaardig begonnen. Een fietser op leeftijd die kwam uitpuffen op het theeterras vond de letters op het krijtbord met de prijzen te klein. “Bleek een oud-leraar kalligrafie te zijn die in de buurt logeerde. Voor vijf euro wilde hij de lijst wel onder handen nemen en dan pakte hij het uithangbord aan de weg gelijk mee. Doe maar, zei ik. De man zocht waarschijnlijk naar iets om handen.” De kalligrafist stelde voor om meteen ook maar haar winkelraam te beletteren, maar dat kon wel even wachten vond Greet.Het dametje met het caravannetje bleek weer een verleden in de winkelinrichting te hebben. Ze kon Greet desgewenst wel aan wat tips en interieuradviezen helpen. “Ach, waarom niet, dacht ik. Zo zijn we uiteindelijk drie dagen bezig geweest om de boel opnieuw in te richten. Zij verschoof en deelde in, en ik kwam er met een sopje achteraan om gelijk maar schoonmaak te houden. Een bijzonder mens.” De winkel met streekproducten heeft nu een heuse etalage. Greet: “Nu hoop ik maar dat de kalligrafist nog een keer langskomt. Kan hij mooi de naam en het logo van de streekwinkel op mijn etalageruit schilderen.”
[caption id=”attachment_21611” align=”alignnone” width=”900”] Yntze Vries.[/caption]
Bomenman
Kijk nu ook eens om je heen, zegt hij steevast tegen zijn vriendin als ze er met de fiets opuit zijn. Yntze de Vries is de bomenman van Staatsbosbeheer Zuidoost. “Ik kijk altijd omhoog. Beroepsdeformatie, ik scan automatisch boomkruinen af.”Yntze komt net aanlopen van een inspectierondje om het bosje aan de driesprong van de Grindweg en de Alberdalaan bij Nijeberkoop. “Ik had een uurtje over, dus dan ga ik even het veld in om te zien hoe de boel erbij staat.” Het groen in kwestie is van origine een oud bosje waarvan de buitenranden in de tijd van de ruilverkaveling zijn bijgeplant met essen. “We dachten destijds nog in rechttoe-rechtaanpercelen.” Een en ander houdt in dat de essen het dichtst bij de slootkanten staan. Met de sterfte door de essentakziekte kan dat weer voor problemen zorgen bij de waterafvoer, aldus Yntze. “Hiernaast loopt een waterlossing van het Wetterskip en die moet vrij blijven van dooie bomen.” Om niet telkens te hoeven uitrukken als een enkele boom het loodje legt, zijn de zieke exemplaren in de rij langs waterkant uit voorzorg al gekapt afgelopen najaar.
Binnenkort gaat Yntze er in zijn geheel doorheen om te blessen. Als expert selecteert hij dan de exemplaren die verwijderd kunnen worden. Dat gebeurt allerminst lukraak, zoals sommigen misschien denken. Hij maakt eerst een verkennende ronde met de boswachter en de beheerder ter plekke voordat de stippen worden gezet. Het uitdunnen kent een cyclus van acht jaar. Als uitdunnen geen zin meer heeft, besluit Staatsbosbeheer tot verjonging. “Dan laten we een stuk in zijn geheel kappen. En ja, dat ligt gevoelig.” Wat een commotie ontstond wel niet na de kap in Oranjewoud. “Kap geeft ook bende. Maar nu de plekken weer mooi begroeid zijn, hoor je niemand meer.”
[caption id=”attachment_21612” align=”alignnone” width=”900”] Johan en Levy de Boer.[/caption]
Bassie
“Stop”, had Levi van achter op de brommer gebruld. In het struikgewas langs de kant van de weg had hij wat wits zien bewegen. Gauw afstappen en kijken. Ja hoor, tussen de stekels zit een jong katje, niet meer dan een paar dagen oud. Levi probeert hem te lokken. “Poes, poes, poes…” Het katje geeft geen sjoege. “Kom dan …” Als Levi aanstalten maakt om de stekels te trotseren, schiet witje dieper het groen in. “Als hij nou maar niet de weg oversteekt. Hier woont niemand, dan kunnen we hem toch meenemen?”, zegt Levi. Johan de Boer wijst zijn zoontje op het boerderijtje in de verte achter het bos. “Misschien komt hij daar wel vandaan.” Nou, dat vindt Levi wel heel ver voor zo’n jonkie.Vader en zoon zijn van Drachten op weg naar hun vakantieadres in Zorgvlied. Levi’s moeder en zijn twee zusjes zijn al vooruit met de auto. “Levi wilde graag op de brommer, dus tussen de buien door proberen we zonder nat pak over te komen.” Het gezin trekt voor een week in het vakantiehuisje van pake en beppe. Wat ze daar gaan doen? “In Zorgvlied valt niet zoveel te doen”, lacht Johan. Fietsen, zwemmen, vissen, beetje brommerrijden, het maakt niet zoveel uit. Het gaat erom dat ze met elkaar zijn.
Levi komt beteuterd teruglopen. “Ik zie hem niet meer.” Het katje heeft waarschijnlijk zijn heil gezocht op het achterliggende motorcrossterrein aan de Prikkedaem, vermoedt zijn vader. “Had je al een naam voor hem bedacht?” Levi’s gezicht klaart op: “Bassie!”
