De trein

Een mooie zaterdag in de voorjaarsvakantie. Conclusie: ik geef mijzelf een vrije dag. Dan mag ik graag naar een stad gaan. Wat rondkijken, paar musea, boekhandel, misschien een kringloop. Mijn oog viel op Zwolle. 

Het laatste bezoek aan Museum de Fundatie was al weer een paar jaar geleden. Toen regende het, dus verder niet veel van Zwolle gezien. Ik kreeg nog een lumineus idee: ik pak de trein. Ben je direct in het centrum, geen parkeerproblemen, onderweg lekker lezen. Wie doet je wat. 

Online een kaartje gekocht, bijkomen van de prijs en de dienstregeling bekeken. Verkeerde volgorde. Wat bleek: tussen Meppel en Zwolle reden geen treinen. Maar ja, kaartje al gekocht, dus toch maar naar Heerenveen. Gek genoeg was het in de trein rustig. Dat was in Meppel wel anders: volop vakantiegangers onderweg naar Schiphol. Ze moesten flink aanpoten. Met alle koffers vanuit de trein tientallen traptreden omhoog, spoor oversteken en dan weer naar beneden. Lang niet alle gezichten stonden meer in vakantiestand. 

Op het parkeerterrein wachtte een colonne bussen om iedereen naar Zwolle te brengen. Reed ik ineens toch gewoon op de A28 tussen Meppel en Zwolle, in een Duitse bus uit Papenburg. Voor mij een jong gezin met kleine kinderen die van de chauffeur in de riemen moesten. Hetzelfde gold voor hun kleine hondje. Leuk schouwspel voor de tientallen omstanders in de hutjemutje-volle bus. 

Twee musea, een kunstgalerij en de geweldige grote boekhandel in de Broerenkerk later, volgde dezelfde route in omgekeerde volgorde. In Meppel weer veel met koffers zeulende mensen, als leuk toetje aan het einde van hun vakantie. De trein naar Leeuwarden was net weg. Even verderop stond nog wel een stoptrein.  ”De NS houdt u in beweging”, zei de conducteur lachend. Aan stappen deze dag geen gebrek. Het openbaar vervoer verveelt inderdaad nooit. Volgende keer toch maar wat eerder de dienstregeling bekijken.

Arend Waninge