Sneupe
It is alle jierren in feestje. Ek snein. Fuort nei de middei falt it mei de drokte noch wol ta. De grutte doar stiet hielendal iepen. Klear om ús binnen te sûgjen yn dy ûnbidich grutte hal dêr’t miljoenen boeken lizze te wachtsjen op ús. Op de leaf- hawwers dy’t fuort al it wetter om it kin rint. Dy’t harren sels, ien kear binnen, mar amper yn ’e stokken hâlde kinne.
Guon mei ûnderfining yn dit walhalla ha in tas op fjiltsjes mei. Oaren hâlde de boeken yn stapeltsjes ûnder de earm. Miskien út selsbehâld, miskien om’t se noch net better witte. De boekekeapman wol mei boad- skippekuorkes ek wol helpe.
De ien skarrelt sa de hiele middei rûn. Ik hâld graach wat tempo. Helje hiel wat minsken yn. Mar ik soargje der wol foar dat ik oeral by del kom. En at ik al wat mis, is dat ek net slim. In grut diel fan de boeken leit der takom jier wol wer. Ik kom titels tsjin dy’t ik de lêste jierren al ris opskarrele ha. Der sitte juwiel- tsjes by, op oare bin ik nei in jûn wol útsjoen. Dat kin yn de ramsjhannel. De priis is der ek neffens. In pear oerkes yn sa’n boek omblêdzje is altyd noch goedkeaper as deselde tiid op in terras sitte.
Ik sjoch net tefolle om my hinne, dat soe tefolle konsintraasje kostje. Al is der yn syn pakhûs wol altyd in noflik praatsje mei boekebaas Sterk sels. Tiid om te tellen. Der lizze sân boeken yn it kuorke. Dat falt ta. Der sitte ien of twa by dy’t troch de earste seleksje kamen. Mar wiene der fierderop bettere alternativen west, dan hie ik se werom lein. Is dus net nedich. Op de kopse kant fan in rige ha ik ien lizze litten dy’t de seleksje krekt net helle. Op wei nei de kassa bedarret it dochs noch yn it kuorke.
By de kassa tref ik myn frou wer, mei in stapeltsje ûnder de earm. De fytstassen sitte stiiffol. Thús lizze wy ús steapeltsjes njonken elkoar. Presys like heech. Lit it moaie waar mar komme.
Arend Waninge