Riekele Hoekstra ‘libbet foar Mildaam’
Hij kruipt langzaam richting de 82 jaar, maar als het over voetbalvereniging Mildam gaat voelt Riekele Hoekstra amper dat de jaren tellen. Hij is nog altijd nerveus als de zwartwitten aan de aftrap verschijnen en er gaat geen dag voorbij of de inwoner van Mildam is op sportpark De Wissel te vinden. “Mildaam is myn libben.”
! Gurbe van der Woude
Mildam Het leven van Riekele Hoekstra stond en staat nog altijd in het teken van de plaatselijke voetbalvereniging. Het ergste fanatisme is inmiddels een beetje gedoofd en dat is goed, weet hij. Al die tijd en aandacht voor de club ging vroeger wel ten koste van het gezinsleven. “It hat net altyd goed west, mar ik wist net better, bin thús opgroeid mei fuotbal.” Riekele kreeg alle vrijheid van zijn vrouw Tineke (77), maar leuk was het niet altijd. “Ik ha in soad allinne thússitten mei de bern. Ik ha bêst wolris foetere as hy wer nei in fergadering of training moast.” Door zijn voetbalgekke vader Sjoerd, in 1929 een van de oprichters van de vereniging, was er echter geen ontkomen aan. Mildam stond altijd met stip op één bij de familie Hoekstra. Riekele leverde zelf op het veld geen grootse bijdrage. Er school geen geweldige voetballer in hem, bekent hij ruiterlijk. Zijn vrouw windt er geen doekjes om als het voetbaltalent van Riekele ter sprake komt. “It like soms krekt as hie hy de doazen noch om ‘e skuon sitten.”
Secretaris
Gelukkig was hij op andere gebieden wel van waarde voor de vereniging. Riekele volgde zijn vader op als secretaris, was elftalleider en onderhield het terrein. Het secretarisschap was niet zijn ambitie. “Mar dat woe myn heit graach.” Desondanks kweet hij zich prima van zijn taak. Hij werkte nauwgezet en legde stipt het wel en wee van de vereniging vast: van seizoensoverzichten, vergaderingen en trouwerijen tot de geboorte van kinderen van de leden. “Ik ha de hiele skiednis van de fuotbalklup yn de sliepkeamer lizzen”, vertelt Riekele, die meteen naar achteren stiefelt om zijn nalatenschap te tonen aan het bezoek. Hij heeft geen woord te veel gezegd. In prachtig handschrift heeft de voormalig secretaris de historie van Mildam gedocumenteerd. “Hjoeddedei moat alles mei de kompjûter. Dêr ken ik neat mei wurde.” Hij was vijftien jaar secretaris. Volgens Tineke het gevolg van een familiekwaaltje, vader Sjoerd kon er ook geen genoeg van krijgen. “Op seker momint moatte je romte jaan oan jongere minsken. It like soms krekt as wie de klub jim eigendom.” Riekele knikt schuldbewust. “Dat krije je wol in bytsje. Je wolle it yn eigen hân hâlde.” Het was niet altijd makkelijk samenwerken met Riekele, zeker niet als het op terreinonderhoud aankwam. Met zijn vaste maar inmiddels overleden partner Siep kon hij het uitstekend vinden, maar niet iedereen voldeed aan zijn standaard. “Ik kin in bytsje muoi- lik wêze.” Een understatement, volgens zijn vrouw. “Do bist hartstikke muoilik, it is dy net gau nei 't sin.”
Veel te bespreken
Riekele bewaart mooie herinneringen aan zijn tijd als leider van het eerste elftal. Ook een bezigheid die veel tijd opslokte. Als de telefoon rinkelde in huize Hoekstra wist zijn vrouw wel hoe laat het was. Had er weer een speler afgezegd en moest Riekele naar Nieuwehorne om trainer Luutzen ten Cate van het slechte nieuws op de hoogte te brengen. “Net elkenien hie telefoan yn dy tiid.” En dan zat zijn vrouw weer een avond alleen thuis, want met Luutzen viel altijd veel te bespreken. Riekele maakte veel ritjes naar Nieuwehorne. “It hat my tink ik wol in auto koste.” Voetbal bepaalde de gang van zaken. Op zondag hoefde Tineke geen visite uit te nodigen, dan stond de wedstrijd centraal. “Ik kin der no om lait- sje, mar it wie fansels wolris ferfelend.” Riekele fietst nog dagelijks even naar het voetbalterrein. Hij helpt met opruimen van het sportpark, het schoonmaken van de kleedkamers en het kalken van de lijnen. Daarnaast heeft hij regelmatig contact met de onderhoudsmensen van de gemeente. Op zondag is hij steevast van de partij als de hoofdmacht in actie komt. Tineke: ”Hy is noch nerveus at se spylje moatte. Kinst it dy foarstelle?”
'Fuortdrage'
Het echtpaar bezoekt ook samen wedstrijden, al gaat Tineke niet altijd meer mee. Bij uitwedstrijden in de regio pakt Riekele zelf de auto, voor verre tegenstanders haalt zoon Sjoerd hem op. Hij is blij dat de dorpsclub na 94 jaar nog bestaat. "Der bin no mear spilers fan bûten. Gelokkich, want Mildaam is mar in plakje, oars hie de klup it tink ik net rêden.” Fysiek gaat het redelijk goed met de 81-jarige. De gevolgen van een hersenbloeding, twaalf jaar geleden, worden wel steeds duidelijker. Zijn geheugen, ooit zijn sterke punt, laat Riekele vaker in de steek. Herinneringen komen niet makkelijk meer bovendrijven. Vooral namen zitten diep weggestopt. Gelukkig is Tineke nog scherp, gezamenlijk redt het paar het wel. De Hoekstra's willen dan ook nog zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen aan de Schoterlandseweg. "Se moatte ús hjir fuortdrage.”
