Wij en zij
ColumnOver hoe een klein agendapunt ineens een heel ding werd. Omdat communiceren zo makkelijk lijkt, maar in de praktijk soms zo lastig blijkt. De Opsterlandse gemeenteraad moest maandag beslissen over het aan de openbaarheid onttrekken van vier parkeerplaatsen.
Dat lijkt niet ingewikkeld, maar het speelt zich wel af in Beetsterzwaag. En daar is parkeerbeleid al jaren een open zenuw. Dat geldt ook voor de communicatie tussen het gemeentehuis, Plaatselijk Belang en de ondernemersvereniging. Er is al vaak beterschap beloofd, maar het loopt nog altijd stroef. Ook nu weer. Het dorp was niet bij het voorstel betrokken.
Er bleek bovendien na het indienen van het raadsvoorstel nog een parkeeronderzoek te lopen. Een verrassing voor dorp en raad. Het gemeentehuis communiceerde vorige week dat er een afspraak met Plaatselijk Belang en ondernemers is gemaakt, terwijl dat niet het geval was.
Heeft iemand zich vergist in de gevoeligheid van het dossier? In het raadsvoorstel staat al een waarschuwing dat dit plan in Beetsterzwaag weleens vragen kan oproepen. Maar toch kwam blijkbaar niemand op het idee om dit vooraf met het dorp te bespreken. Zo creëer je natuurlijk je eigen weerstand, zet je jezelf op achterstand.
En dat terwijl het toch de bedoeling was om de afstand tussen burger en politiek te verkleinen. Vorige week verscheen er ook ineens een bericht over het verwijderen van illegaal geplaatste speeltoestellen op gemeentegrond. Geschreven in de populaire wij-vorm: ‘Wij hebben begrip, maar wij kunnen dit niet tolereren’ en ‘Wij gaan ingrijpen wanneer de speeltoestellen niet verwijderd worden.’ En ik maar denken dat wij samen de gemeente zijn. Dat het niet wij tegen zij is, maar dat het om ons gaat.
De w en de z zitten in het alfabet dicht bij elkaar. Dan moet het tussen wij en zij toch ook een keer goed komen!
Arend Waninge