Samen eten, dat smaakt beter
Samen eten is samenbinden. Sociale cohesie, noemen ze dat ook wel. Die sociale cohesie bevorderen is ook het doel van werkgroep Mittelkaander. Dat doen ze onder andere een keer per maand met een gezamenlijke maaltijd. Want samen eten is goed voor iedereen, het is een gezellige manier om contacten te onderhouden of nieuwe contacten te maken. En dat draagt bij aan je geluksgevoel, zeggen onderzoekers.
! Renske Woudstra
Makkinga Sociale betrokkenheid is voor het dorp Makkinga geen hogere wiskunde. Gewoon doen, lijkt meer van toepassing. Wat je voor het dorp kunt doen, dat doe je, verwoordt Reny Driessens van werkgroep Mittelkaander dat. “Als werkgroep organiseren we graag laagdrempelige dingen voor dorpelingen om elkaar te ontmoeten.” Met elkaar dus, de Nederlandse vertaling van het Stellingwerfse mittelkaander.
Een van de activiteiten is de maandelijkse dorpsmaaltijd, van september tot en met april in dorpshuis het Grietenijhûs. Voor iedereen die wil aanschuiven; in de praktijk echter meestal bezocht door zestigplussers waarvan een flink deel alleenstaand is. “We hebben plek voor veertig mensen”, zegt Marlies Bouma van de werkgroep. En meestal zijn die veertig plekken bezet.
'Oer de grins'
Klokslag half zes zitten deze donderdagavond de eerste gasten aan de grote stamtafel. Het zijn leden van de plaatselijke koersbalvereniging die eigenlijk altijd present zijn tijdens de dorpsmaaltijd. Jentje van Es (78) is er altijd bij, dit keer zonder zijn vrouw; zij kampt met een slijmbeursontsteking, vertelt hij. “We komme oars ek altyd mei ús dochter mar dy hat no long covid.” Jentje zit op de praatstoel; hij is al jaren lid van de koersbal. En sinds de lagere school is hij postzegelverzamelaar. “Dit jier wurdt it fiif jier dat wy oer de grins wenje.” En daarmee doelt hij op hun huidige woonplaats Steenwijk, daarheen vertrokken vanwege de voorzieningen. Omdat ze toch een dagje ouder worden. “Mar salang dit groepke fan koersbal der noch is, en as we it dwaan kinne, komme wy.”
Naast hem aan tafel Jacob Schurer (64). Natuurlijk, hij komt voor de gezelligheid en saamhorigheid. Maar: “As der wat yn it doarp organisearre wurdt, fyn ik dat je meidwaan moatte. Dat is hiel belangryk.” Hij woont alleen maar dat is niet de reden om mee te doen aan de dorpsmaaltijd. “Dat mei-elkoar wêzen is altyd gesellich en it iten is ek altyd goed.” Dat de werkgroep dit regelt voor veertig eters, daar neemt hij zijn petje voor af. Hij checkt nog even aan tafel: maar liefst negen van de dertien koersballers zijn er vanavond. En daarmee vullen ze ruim de helft van de lange tafel.
Een dingetje
Vanavond staat er Chinees op het menu, afgehaald in Oosterwolde. Doorgaans kookt de werkgroep zelf, maar dit keer was de vrijwilliger die zou koken ziek. Marlies: “Als we voor veertig man drie soorten stamppot koken, is dat wel een dingetje. Dat is vijfentwintig kilo aardappelen schillen, boodschappen doen, koken en dan zien dat je het warm houdt. We doen allemaal wat, meestal kookt elke vrijwilliger voor zo’n vijftien personen.” Dit keer hoeven ze dus niet te koken. Dit keer ook niet zoals gewoonlijk een voorgerecht en toetje, want dat paste door deze catering niet in het budget van 12,50 euro per persoon.
Karin Boender (63) eet voor de vierde keer mee met de dorpsmaaltijd. “Via mijn vriendin Ria. En het is hartstikke leuk.” Ria Groen (75) zit naast haar, ze doet mee sinds vorig jaar. Hoe ze elkaar leerden kennen, is een mooi verhaal. Ria: “Ik kwam Karin tegen in het bos met de honden. Toen ik haar aansprak, hoorde ik iets bekends in haar stem.” Karin dacht dat het misschien kwam omdat ze bij Driewegsluis in de bediening had gewerkt. En dat klopte want daar kwam Ria vaak met de boot. Door dat gesprekje zijn ze vriendinnen geworden. “En het bleek dat Karin al 2,5 jaar in Makkinga woonde maar ik was haar nog nooit tegengekomen.” En, voegt ze eraan toe, zijzelf kwam vorig jaar mee met Relie (63) omdat ze beiden vrijwilliger zijn bij molen De Weijert.
'Nasi of bami?'
Aan het uiteinde van de stamtafel zitten twee bekenden van de Sa! Het zijn Willem en Klaske Zwier. In 2015 werden zij geportretteerd in de serie ‘Hjerst 15’, het verhaal over de twee grote liefdes van Willem: Klaske en de Adler-motor uit 1953. “Jaseker ha ik dy noch”, grijnst de inmiddels 88-jarige Willem, “dat is myn bern.” Samen met dorpsgenoten eten vinden ze altijd heel gezellig, zegt hij. “Net dat it in ferplichting is, it is gewoan hartstikke leuk en ik hâld fan lekker iten.” Komt goed uit, een rijsttafel, het kan niet beter. Hun tafel mag als eerste langs het warmhoudbuffet met Chinese gerechten, opgeschept door de dames van de werkgroep. “Wolle jo bami of nasi?”
