Uit het gastenboek van een B&B
“Kan ik bij u goed met een rollator uit de voeten?” Gonnie is net vijftig, maar ‘dankzij’ een aanrijding in het verleden is ze opgescheept met een wankel evenwicht. Het kan bij ons, stel ik haar gerust, er is zelfs een ‘opritje’ naar binnen. Als ze komt, helpen we haar met de bagage. Koffers en tassen, wat heeft ze in vredesnaam allemaal meegenomen!
Ze strijkt hier vier nachten neer, overdag hoopt ze met rollator en al het festival in de buurt bij te wonen. Haar vierde keer al. Ieder jaar zoekt ze een ander onderdak, zo’n uitje moet wel spannend blijven. Een evenwichtige dame, lijkt me. Op het festival kom ik haar tegen als ik leuke hapjes bij elkaar scharrel en de (gratis) concertjes bijwoon. Gonnie kan overal in met haar rollator en passe-partout en ze houdt het langer vol dan ik.
Op de laatste ochtend blijft ze na het ontbijt op haar kamer. Ik klop aan om te horen of het goed gaat en of ze misschien koffie met ons wil drinken. De gastenkamer ziet er oergezellig uit. Gonnie zit in het luie stoeltje te haken, benen op een plaid op bed met op het tafeltje naast haar allerlei fotolijstjes en bloemen in een fraaie vaas. Er brandt een theelichtje met een grote pot thee erop en schattige, mij onbekende kopjes ernaast. “Fijn onderkomen hoor,” zegt ze, “maar eigenlijk voel ik me overal thuis!” Dat snap ik - als je je halve huis in de bagage meesleept.
info@bedenbrochje.nl