Afbeelding
Nel Wierenga

Energie

Column

Daar zaten we dan zaterdagochtend. Als een stelletje verzopen katten op een terras in Spakenburg. Anderhalf uur lang waren we, gehuld in regenpakken, onderweg geweest. Met het riviertje de Eem aan onze zijde. Zo vaak ingevuld in een puzzel, nu ook eens in het echt aanschouwd.

Maar het normaal ongetwijfeld fraaie uitzicht was nu vooral grijs. Het weekend was lang van tevoren gepland, de regen niet. We noemen dit ons jaarlijkse survivalweekend, dan past het niet om over omstandigheden te zeuren. Zo’n dertig jaar geleden vulden we deze weekenden met uitputtende activiteiten: tegen de Cauberg op fietsen, lange kanotochten, abseilen, paardrijden. Geen uitdaging was te groot. Inmiddels is het programma aangepast aan leeftijd en bijbehorende pijntjes en kwaaltjes. Samen schilderen of pottenbakken kan ook leuk zijn. 

Hoogtepunt dit jaar was een kookworkshop: samen koken, samen eten. Geen gekke combinatie. En gezellig maken we het altijd. Ook in een regenachtig Spakenburg. Tegenwoordig hangt op bijna ieder terras een heater. Populair geworden tijdens de coronajaren, toen buiten meer mocht dan binnen. Dat waren wel tijden met andere gasprijzen. Veel heaters zijn daarom nu werkloos, ook in Spakenburg. 

De regen bleef vallen, wij bleven zitten. De bediening ging akkoord, wij hebben dan ook een redelijk vast ritme van bestellen. De enthousiaste brenger van al dat lekkers verhaalde over de Spakenburgse beerenburgmoraal, wij leerden hem iets over Friesland. Omdat hij ons aardig vond, wij het lief vroegen en wij nog eens bestelden, ging de heater alsnog aan. Maar eerlijk gezegd hadden we aan de energie van de bediening voldoende. Hij maakte een onverwarmd terras op een grijze dag tot een feestje. 

Toen we ten slotte opbraken, was de regen verdwenen. Of we voelden het niet meer. Kan ook.

Arend Waninge