Fjildruters en Skarruters willen ‘mear oan ‘e wei timmerje’
SportHEMRIK Zaterdag vieren Ponyclub De Lytse Fjildruters en rijvereniging De Skarruters in Het Swarte Paert uitgebreid hun vijftigjarig bestaan. Met overdag voor het publiek een uitgebreid feestprogramma met onder andere shows en clinics. ’s Avonds is er een reünie voor (oud-)leden.
Harke Nijboer was begin jaren zeventig de drijvende kracht achter de oprichting van de ponyclub. Hij gaf op zaterdagmorgen les aan een groepje jongens met pony’s. Het initiatief bloedde dood, maar toen in 1972 manege Het Koetshuis werd geopend, zag een vijftal mannen onder wie Nijboer, nieuwe kansen.
Op 31 maart 1973 werd een ponyclub opgericht. De naam De Lytse Fjildruters was een afgeleide van paardenclub De Fjildruters die ook gebruikmaakte van Het Koetshuis. Vijftig jaar later vertellen Tjalling Nijboer (59), Siepie Hoekstra-Nijboer (48) en Iris Nijboer (25) over hun vereniging. Tjalling en Iris zijn nazaten van medeoprichter Harke Nijboer en allen zijn ze (oud-)lid van De Lytse Fjildruters.
Eigen trailers
Vroeger tijden en nu zijn niet te vergelijken, vertelt Tjalling, die meteen na de oprichting lid werd. De saamhorigheid was groter, stelt hij. “It wie mear meiïnoar. Dat kaam ek troch de tiid. As der in wedstriid wie, gongen wy dêr mei syn allen yn in grutte frachtwein hinne. No hat elts syn eigen trailer en komt en giet wannear’t it harren útkomt.”
Concoursdagen werden afgesloten met een gezamenlijke parade, waarna de bekendmaking van de prijzen volgde. In de huidige digitale wereld weet iedere ruiter twee minuten na de rit al het juryoordeel. Blijven wachten op de uitslag is niet noodzakelijk. Tjalling: “Dêrtroch is de sport yndividualistysker wurden, mar sa is it yn de hiele maatskippij fansels.”
Passie
Siepie Hoekstra-Nijboer begon als achtjarig meisje met ponylessen. In haar paardengekke familie was er geen ontkomen aan en dankzij pake Tjalling was er altijd wel een pony beschikbaar. Het was een mooie tijd, herinnert ze zich. “As jonge famkes wiene wy gek mei de bisten en wie it gesellich. Foaral de ûnderlinge wedstriden fûn ik spesjaal.”
Iris Nijboer is secretaris van de jubilerende vereniging. Zij kan zich geen leven voorstellen zonder haar edele viervoeters. Voeren, mesten, borstelen, rijden; haar hobby vraagt wekelijks heel wat uurtjes. “Ik doch it graach”, vertelt ze. “It is myn passy. As ik mar mei myn hynders besich wêze kin. It bin myn maatsjes.”
Siepie herkent zich in het verhaal van Iris. “It bin je maatsjes en at it eefkes tsjinsit ha se in ‘luisterend oor’, je kin alles oan de hynders kwyt. Se prate allinne net werom.” Tjalling had een andere, zakelijker band met zijn dieren. “It prestearjen, dêr gie it my om. Ik ha it mei in soad wille dien, mar it koste in protte tiid en dat hie ik troch myn wurk net genôch. Dêrom bin ik stoppe.”
De ponyclub werd uitgebreid met paardenvereniging De Skarruters. Het gaat goed met de kleine vereniging die vooral blij is met het onderkomen in Stoeterij Het Swarte Paert in Hemrik, waar de lessen en activiteiten worden gehouden. “In prachtich plak”, aldus Iris. De vereniging kampt wel met onbekendheid. “Wy moatte mear oan ‘e wei timmerje. In soad minsken witte net fan ús bestean.”
De secretaris hoopt dat de vereniging over 25 jaar nog bestaat. Groei zou mooi zijn, maar beseft Iris: “It is in djoere sport en net elts hat thús romte foar in pony of hynder.” De doelstelling blijft ongewijzigd. De vereniging staat voor een goede en gezellige sfeer en wil het de leden mogelijk maken op een leuke en verantwoorde manier bezig te zijn met alle facetten van de paardensport.
Jubileumviering
“Dêrby hâlde wy rekken mei elts syn nivo en persoanlike ambysje”, besluit de secretaris. Voor de leden en oud-leden - opgave is nog mogelijk - is er zaterdagavond een reünie in stoeterij Het Swarte Paert. De activiteiten overdag (9.00-17.00 uur) zijn voor liefhebbers om nader kennis te maken met de hippische sport.
