Sietze Looijenga stopt als hoofdredacteur bij FeanFan

NIJ BEETS Sietze Looijenga schreef 28 jaar voor FeanFan, het magazine van de supportersvereniging van SC Heerenveen. De hoofd- en eindredacteur stopte bijna drie decennia ziel en zaligheid in het blad. De clubliefde blijft, maar toch stopt hij. “It begûn soms as in ferplichting te fielen.” 

Het heilige vuur is een beetje gedoofd, vertelt Looijenga. En dat moet volop branden om zes keer per jaar een magazine van minimaal zestig pagina’s kwalitatief goed te vullen. In december hakte hij de knoop door, in zijn eentje. “It joech fuort ferromming. Ik moast altyd leverje, dat joech druk. As je dit dogge, dan moat it folle bak.”

Verzakelijking

Zijn besluit had niets te maken met strubbelingen op de redactie. De samenwerking is prima. “Eltse redaksjefergadering is in feestje.” Dat hij de ‘pen’ neerlegt heeft deels te maken met de verzakelijking van het profvoetbal. Een interview regelen is af en toe een ‘hels karwei’, afspraken worden soms op het laatste moment afgezegd. “Wy binne allegear frijwilligers. Foar in ynterview moat ik in frije middei opnimme. At it dan op it lêste momint oergiet, ha ’k de smoar yn.” 

De afstand tot spelers is gegroeid, vindt Looijenga. Bij voetballers thuis langsgaan, of op de Oude Koemarkt een interview afnemen is er niet meer bij. Jammer, vindt de hoofdredacteur die met voetballers als Brian Vandenbussche, Michel Breuer, Hans Vonk en Danijel Pranjic een prima band opbouwde. “Der is in oare generaasje dy’t minder bûn is oan de klup en koart bliuwt.” 

Het is geen klaagzang, benadrukt Looijenga, daarvoor had hij een veel te mooie tijd. Met bijvoorbeeld mooie ontmoetingen met de Griek Samaras, een man met Zuid-Europese passie. “Ek foar It Fean”. En met Marcus Allbäck die jaren na dato nog geëmotioneerd raakte van de liefde die hij in Friesland voelde en Tarvajärvi die worstelde met zijn levensgeluk nadat hij noodgedwongen moest stoppen met voetballen. 

Looijenga genoot van zijn werk voor FeanFan. Mensen interviewen, verhalen op papier zetten, foto’s selecteren en nadenken over vormgeving, het was op zijn lijf geschreven. Zijn ‘thuiskantoor’ veranderde in de loop der jaren in een persoonlijke pronkkeamer met Heerenveen-materiaal: shirts, shawls, foto’s. Hij is al begonnen met opruimen. De vele jaargangen opgespaarde VI’s zijn weggegooid. “Ik ha der gewoan gjin plak foar.”

In die 28 jaar schreef Sietze ontelbare verhalen. Kopij produceren was nooit een probleem. Hij ontwikkelde een ‘zesde zintuig’ voor onderwerpen. “Stapte ik mei myn dochter de Feanstore yn, kaam ik allegear ynteressante minsken tsjin. Dan gie ik fuort mei trije ôfspraken.” In 1995 begonnen als meewerkend verslaggever, klom hij al snel op tot eindredacteur die gauw een einde maakte aan de destijds vrijblijvende werkwijze. Hij zorgde voor een strakke planning en afspraken over deadlines en taakverdeling. “Oars kin je net werke.” 

Looijenga is trots op het product dat de redactie zes keer per jaar aflevert. “It is ien fan de moaiste fanmagazines fan Nederlân.” Looijenga laat FeanFan in goede handen achter. Hij heeft alle vertrouwen in zijn collega-hoofdredacteuren Julian Atema en Riepko Buikema en weet dat de redactie uit prima mensen bestaat. “Us ploech is my hiel dierber.”

‘Se rûke it’

Bang voor het bekende zwarte gat is Looijenga niet. Hij blijft actief als vrijwilliger bij SC Heerenveen, fluit en vlagt in Nij Beets bij Blue Boys, is penningmeester bij zorgboerderij De Ripen en mantelzorger voor zijn moeder. De extra vrije tijd vult zich ongetwijfeld snel op. Nu al wordt er vanuit verschillende hoeken een beroep op hem gedaan. Lachend: “It is krekt of rûke de minsken it.”

.