Friese wieg voor Oekraïense Sara
NieuwsTERWISPEL Dan wordt je baby geboren op Nederlandse bodem, ver van je thuisland. Hoe is dat? Vooral heel fijn, verzekert de Oekraïense Christina.
Het ging heel snel, vertelt ze. Binnen drie uren kwam Sara op 12 oktober in de polikliniek ter wereld. “Heel fijn dat je hier bijna meteen weer naar huis mag, bij ons moet je drie dagen in het ziekenhuis blijven.” En dat er hier daarna acht dagen lang voor je gezorgd wordt door een kraamzuster, was helemaal een verrassing. Want dat kennen ze niet in haar thuisland.
Thuis is voor Christina en Yousef op dit moment bij Marry van Hoegee en Theo Dijkhuis in Terwispel. Hier vonden ze in juni dit jaar veilig onderdak. “Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, hebben we ons meteen aangemeld als opvangadres”, vertelt Marry. Ze hebben er geen moment spijt van gehad, want het is erg gezellig. Christina, Yousef en hun kinderen Leyla (2,5) en Mohammed (1,5) voelen zich samen met Christina’s moeder Natalia hier erg thuis. Hun grijze kat Fumari ligt spinnend in de stoel, ook die heeft het goed naar de zin.
Toen boven hun stad Zaporozhye het luchtalarm klonk en daarna de bommen begonnen te vallen, zei Christina tegen Yousef: ‘nu moeten we gaan’. In hun eigen auto vertrokken ze eerst naar Duitsland waar ze twee dagen bij de tante van Yousef verbleven. Toen door naar Nederland. “Van kennissen hoorde ik dat we ons in Ter Apel moesten melden”, vertelt Yousef. Tien jaar geleden vluchtte hij van Syrië naar Oekraïne. Omdat hij geen Oekraïner is, mocht hij met zijn gezin vertrekken. Maar om diezelfde reden ontstond enige verwarring in Ter Apel. Uiteindelijk kwamen ze via Spijkenisse en Wijnjewoude bij Marry en Theo terecht.
Leyla gaat inmiddels naar de peuterspeelzaal, Yousef en zijn schoonmoeder vonden deeltijdwerk. Hij voetbalt ook bij Wispolia. In Oekraïne heeft Yousef een shishabar (waterpijpbar) met minishop voor baklava, koffie en thee. Op tafel een doos vol heerlijkheden die ze met regelmaat over laten komen. Christina werkte voordat er kinderen kwamen in een manicuresalon. Ze is nu zelfgekozen thuisblijfmoeder. Willen ze terug naar Oekraïne? “Ons huis staat er nog. Maar als de oorlog nog lang gaat duren, heeft het misschien geen zin meer om terug te gaan”, denkt Christina.
