Het Slotakkoord van De Bazuin

URETERP Brassband De Bazuin uit Ureterp stopt er na honderd jaar mee. Er zijn nog slechts zeven vaste muzikanten over. Daarop werd besloten nog één keer uit te pakken. De allerlaatste keer. Het Slotakkoord. “Wy hâlde dermei op, mar de muzyk giet troch.”

Het is zaterdagavond, De Wier in Ureterp zit helemaal vol. Er is geen plaats meer vrij in de grote sporthal met vierhonderd stoelen. Het podium is versierd met ballonnen en slingers, het publiek wacht zenuwachtig op wat er komen gaat. Wachten op de laatste noten van De Bazuin, de brassband die dit jaar op de kop af honderd jaar bestaat. 

Een brassband moet een minimale bezetting van 26 leden hebben, De Bazuin heeft slechts zeven vaste muzikanten over. Bij optredens werden invalkrachten opgetrommeld, maar dat kwam de kwaliteit en de continuïteit ook niet ten goede. En toen kwam corona, een periode waarin repetities en optredens niet mogelijk waren. 

55 man

Vanavond heeft De Bazuin een volledige bezetting, er spelen maar liefst 55 muzikanten mee. Oud-leden zijn benaderd, er volgden zes gezamenlijke repetities. “By elke repetysje wie hast elkenien oanwêzich. Dat seit wol wat.” 

De Bazuin is van oorsprong een christelijke muziekvereniging die in de loop van de afgelopen eeuw te maken kreeg met allerlei afsplitsingen. Zo ontstonden de gereformeerd vrijgemaakte De Lofklank en het jeugdkorps De Spijkerpakkenband vanuit De Bazuin. Daarnaast verhuisden leden van De Bazuin naar andere, op een hoger niveau spelende brassbands. “Wy binne eins in kweekfiver foar oare brassbands en dêr binne wy ek wiis op.”

Eerder op de dag was er koffie en gebak voor alle muzikanten en andere belangstellenden en konden herinneringen worden opgehaald aan een eeuw De Bazuin. “Wat ha ik dy in tiid net sjoen! Blaast noch altyd?” Anneke Siersema leest tot groot vermaak de oprichtingsstatuten op van de vereniging, uit 1923. Het strenge reglement vermeldt strafbepalingen voor ‘onruststokers’ en blijkbaar was er toen ook al een grote behoefte aan trommelspelers, want ‘trommen betalen half geld.’ 

Het verzuimen van een uitvoering levert een fikse boete op van een rijksdaalder. Bij de oprichting werd al vermeld dat de brassband kan blijven bestaan als er nog zes leden zijn. Een eeuw later zijn er dus nog zeven, maar dat is toch te weinig om verder te blazen en te trommelen. 

Volop motivatie

Om de vele optredens te bekostigen, gingen de leden in Ureterp in het verleden langs de deuren om geld op te halen, waarbij ze opvallend veel eten toegestopt kregen. “Wy ha ek wol dropkes oan de doar ferkocht en ek noch amaryllisbollen. De Bazuin is echt in doarpsferiening.” 

Hoewel het aantal leden de laatste jaren afnam, is er aan motivatie van de muzikanten geen gebrek. De passie voor muziek was er en is er nog steeds. De Bazuin bracht meer dan muziek. “Yn in brassband lear je om yn in groep te wurkjen en dêr ha ik myn hiele libben wat oan hân.” 

Spelen bij De Bazuin kost echter ook veel tijd en inspanning. Het bespelen van een cornet of trombone komt je niet aanwaaien. Je moet er wel wat voor doen en dat vergt discipline. Otto Hiemstra (58): “Ik oefenje elke dei in healoere nei it iten, mar dat kin net elkenien opbringe.” Zijn tafelgenoten knikken ten teken dat zij dat ook doen. De Bazuin vergt inspanning en discipline, maar daardoor ook ontspanning. “Asto noaten spilest, kinst net oan oare dingen tinke.”

Dirigent stopt ook

In de nog lege sporthal is dirigent Sijtze van der Hoek bezig zich mentaal voor te bereiden op het laatste concert van De Bazuin. Hij was hier in het verleden tien jaar dirigent en is gevraagd om vanavond leiding te geven aan Het Slotakkoord. Het is bovendien ook zijn laatste concert als dirigent. “Wy gean der jûn noch wat fan meitsjen en dan is it dien.” 

Vanaf morgen staat hij niet meer op ‘de bok’. Hij gaat zich wijden aan heel iets anders. Niets met muzieknoten, trombones, cornetten of slagwerk. De bok wordt verwisseld voor een ladder. Geen toonladder, maar een echte ladder. “Ik wurd hússkilder. Yn ’e coronatiid frege myn buorfrou oft ik har hûs skilderje woe en dat befoel my eins wol. Oerdeis gean ik no te skilderjen en jûns komponear ik.”

Om acht uur stroomt De Wier vol, er hangt een zenuwachtige spanning. Oude bekenden wisselen nog snel beleefdheden uit en dan komen onder luid applaus de 55 muzikanten het podium op. Allen in stemmig zwart gekleed en met hun opgepoetste instrument onder de arm. De Bazuin trekt alle muziekregisters nog eens open en speelt onder andere filmmuziek van Ennio Morricone. 

Hoop

Wethouder Libbe de Vries van de gemeente Opsterland houdt een toespraak en neemt kort de geschiedenis van De Bazuin door: “Dit is in gouden jûn mei in donker rântsje.” Maar hij kijkt ook vooruit, want er gloort toch nog een toekomst voor brass- bands. Afgelopen week was hij als wethouder op bezoek bij basisschool De Opdracht in Ureterp: “Dêr wienen 25 bern oan it koperblasen.”

Daverend applaus

Het concert kent een passend slot, het lied ‘Music was my first love’ dat verdergaat met ‘and it will be my last.’ Een lied waarbij De Bazuin nog eens duidelijk kan laten horen wat de band in huis heeft. En dan opeens is het afgelopen. De laatste tonen doven uit in de grote ruimte van de sporthal. De blaasinstrumenten en slaginstrumenten worden voor de laatste keer opgeborgen en een enkele traan wordt weggepinkt. 

Het is afgelopen. Voorbij. Het Slotakkoord van De Bazuin heeft geklonken. Het publiek staat op en geeft minutenlang een daverend applaus. “Wat is it dochs skande dat se dermei ophâlde.”