Langezwaag sluit LF2018-project met weemoed af
Cultuur Zonder groots theater of muzikale hoogstandjes wist Haren in de Wind ruim 3.500 bezoekers te boeien. Geen enkele andere Under de Toer-manifestatie trok zoveel publiek. Met de verstilde ‘mienskipskeunst’ op de begraafplaats van de Mattheuskerk deed Langezwaag het dan ook anders dan de andere dorpen. Zondag 21 oktober komt een eind aan het langlopende project.“Wy sjogge grutsk werom op dizze simmer. Mar it is moai west”, zegt Peter de Vries van de kerkraad. “Aanst komt de hjerst en wy wolle net dat ús keunstwurk fersútert.” Dat het einde voor de kunstinstallatie in zicht komt, stemt bedenker en aanjager Wietske Lycklama à Nijeholt weemoedig. “Mar ek oaren sille it misse. Foar in protte minsken út it doarp wie Haren in de Wind in deistich kuierke. En guon namen sels harren besite mei nei it tsjerkhôf.” Omgekeerd aan de opening zullen tijdens de feestelijke afsluiting de fotodoeken die de wanden vormen van de kerk van de verbeelding worden weggenomen. De inwoners van het dorp die hun haar fatsoenerend model stonden, krijgen de meer dan levensgrote beeltenissen cadeau. Wat er met de kunstobjecten van paardenhaar gebeurt, mag het dorp uitmaken. “Wy ha sels ideeën, mar miskien wit it doarp wol wat betters”, aldus Lycklama à Nijeholt.
[caption id=”attachment_22444” align=”alignnone” width=”900”] Wietske Lyclama á Nijeholt.[/caption]
Linten met oneliners
Het houten skelet van de replicakerk blijft voorlopig nog even staan, net als de ‘Maria met de droomdoekjes’. Aan het buizenframe van het abstracte beeld bonden bezoekers linten waarop ze gedachten kwijt konden die Haren in de Wind bij hen losmaakten. De teksten, vaak filosofische beschouwingen in een notendop, hebben Lycklama à Nijeholt ontroerd. “De linten jouwe yn alle ienfâld oan wat minsken dwaande hâldt en hoe se it libben besjogge. Der sitte gauris suver moaie oneliners tusken. Dêr wol ik noch wat mei dwaan.” De Vries telde maar liefst 250 reacties in het gastenboek. Velen complimenteus over de verhalende kwaliteit van de expositie en hoe de beelden weer gevoelens van herkenning opriepen. “Mar ek reaksjes as: Ik ha hjir sûnt lang samar wer iens sitten te mimerjen.” De deelname aan Haren in de Wind bevestigt de veranderende rol van de kerk, aldus de bestuurder. “De tsjerke is net sa dominant mear as yn it ferline, mar heart wol by it doarp. De eksposysje hat de bân oanhelle. Inkele bewenners wiene noch noait op it tsjerkhôf west. Wat in moai plak, seinen se.”Droom
De aanblik van de plukken haar die de koster vlak voor de dienst uit de gemeenschappelijke kam verwijdert en met de wind tussen de grafzerken laat vervliegen, stamt uit de kindertijd van Lycklama à Nijeholt. Het beeld liet haar nooit los. “Mei Haren in de Wind ha ik in dream wiermeitsje kind.” Niet alleen voor haarzelf, ook voor het dorp. Het project bracht inwoners, jong, oud en mensen van uiteenlopende pluimage bij elkaar. Op de man af vroeg de kunstenaar of dorpsgenoten wilden meedoen. “Mar ik bin hielendal net kreatief, kryge ik te hearren. Jout neat, ik koe wol fertelle wat keunst wie. En ien kear oan de gong hiene se somtiden bettere ideeën as ik.”[caption id=”attachment_22445” align=”alignnone” width=”900”] Wietske Lyclama á Nijeholt en Peter de Vries.[/caption]
