Girlpower
ColumnZachte pianoklanken komen me tegemoet wanneer ik naar de woonkamer loop. Als ik binnenkom, sterven de laatste klanken weg, ze staat op en geeft me een hand. “Ik ben Julia.” Ze glimlacht naar haar vader die voor het raam op bed ligt en glipt langs me heen naar boven. Julia is een prachtige, zelfbewuste, levenslustige tiener.
Enkele weken later ontmoeten we elkaar weer. Samen met haar broer zit ze in de huiskamer op de bank bij de prachtig versierde kist waarin hun vader ligt opgebaard. De geuren van alle bloemen vullen de ruimte. Met rode wangen en in opperste concentratie zijn ze druk met het maken van een tastbare herinnering aan hun vader, voor alle gasten. Julia kijkt op, glimlacht en hervat haar werkzaamheden. Uit de speakers klinken de nummers van de playlist die ze samen hebben uitgekozen voor het samenzijn, na afloop tijdens de koffie en de borrel.
Het is een zonovergoten dag wanneer Julia samen met haar broer, moeder en naaste familie haar vader naar de aula begeleidt. Aan het einde van de ceremonie is het haar beurt. Ze loopt naar de piano, neemt plaats en beroert de toetsen. Dan valt ze stil. We houden onze adem in. Een zucht van verlichting stijgt op wanneer Julia haar spel hervat.
“Ik wist het even niet meer”, vertelt Julia me later, als ze met bengelende lange benen zittend op een barkruk van een colaatje nipt. “Maar Papa zei altijd, als iets me niet meteen lukte: ‘Kom op, doorzetten!’ Nou, dat heb ik maar gedaan…” Wanneer de laatste gasten afscheid nemen, zie ik haar in een bijna verlaten restaurant in haar eentje dansen op Elton Johns ‘I’m still standing!’
En zo is het!
Erna Jansen
Jansen Uitvaartzorg
