Column: gevoel
ColumnHaar hele leven stond in het teken van werken, zorgen voor haar gezin en de medemens. Niets was haar te veel. Akke is de stille kracht, de spil van het gezin. De laatste weken laat haar gezondheid te wensen over. Haar krachten nemen af. Dan gaat het ineens helemaal niet meer en is een ziekenhuisopname onvermijdelijk. Haar man Piet, de kinderen en kleinkinderen bezoeken haar dagelijks. Niemand weet wat er aan de hand is. Ze leven tussen hoop en vrees.
Op zondagmorgen als Piet, zoals iedere dag, de paarden naar het land brengt, heeft hij moeite om de ene merrie in toom te houden; ze is dwars en verkeerd. Uiteindelijk lukt het hem om de dieren veilig en wel achter het hek te krijgen. Eenmaal thuis kan Piet zijn draai niet vinden. Het gedrag van de merrie laat hem niet los. Hij begrijpt het niet! Ineens valt het kwartje; het paard wilde hem iets vertellen! Piet belt het ziekenhuis. De verpleegkundige zegt dat ze Piet net wilde bellen; het gaat niet goed met Akke.
Als Piet haar kamer binnen rent is ze nog aanspreekbaar. Dan zijn ze ongestoord een poosje samen. Kostbare momenten! ‘s Middags raakt ze in coma en ‘s avonds overlijdt ze. Wanneer we Akke op de melkkar lopend over de weg naar de kerk begeleiden, grazen de merries ver weg in het land. Plots kijken ze op, blijven roerloos staan, dan galopperen ze met wapperende manen en stampende hoeven naar ons toe en komen ineens tot stilstand bij het hek. We kijken elkaar aan. Stilte en ontroering.
Zodra wij verder gaan, draven ze, zo ver ze kunnen, met Akke mee en kijken haar na tot ze uit het zicht verdwenen is.
Erna Jansen