Agenda

Zaterdag aan het einde van de ochtend gleed ‘t Swarte Wief in beeld. Ik woon aan de vaart, tikte nog een stukje tekst en ineens kwam het skûtsje van Tijnje voorbij. Sterker nog, de bemanning legde bij mij voor de deur aan. De buurman was in het verleden bemanningslid, vandaar. Het is een prachtgezicht, zeker toen zaterdagmiddag de zeilen omhooggingen. Het schip werd klaargemaakt voor eindelijk weer een seizoen gewoon wedstrijdzeilen. Iedereen heeft er zin in. It brûst, je merkt het overal. Het wordt een voorjaar en zomer vol festiviteiten, activiteiten en genieten. Deels de normale agenda, maar ook aangevuld met van alles en nog wat dat in de afgelopen twee jaar niet door kon gaan, vanwege u weet wel. Het schijnt dat het spitsuur is op de gemeentehuizen, op de afdelingen waar vergunningen worden afgeven.

Het weer werkt ook mee. Het aantal uren zon in maart was hoog, gigantisch hoog. Toeval of een afscheidscadeau van Piet? Of alvast een gift nu de wolken vanuit het oosten steeds donkerder worden? Ondertussen stroomt de sociale agenda langzaam maar zeker vol. Tot het straks kiezen wordt tussen wat wel en wat niet. Lastig voor iemand die graag overal bij wil zijn. 

Conditioneel ben ik nog niet zover, merkte ik afgelopen weekend. Het liep zaterdagavond lekker, te lekker. Ik deed eens gezellig met de jeugd mee. Uit solidariteit. Het was alweer een tijdje geleden. Zondag herkende ik lichamelijke ongemakken van alweer jaren geleden. Ik schuif het maar onder de noemer participerende journalistiek. Je moet tenslotte dingen meemaken om erover te kunnen schrijven. Maar ik weet niet zeker of het thuisfront het daarmee eens is. Een groot deel van de dag bleef ik onder de radar en leed in stilte aan de gevolgen van eigen daden. Maar tegen het einde van de middag was ik er weer. Laat de zomer maar komen!

Arend Waninge