De Bijstra’s en SC Makkinga

MAKKINGA Bij zondagvierdeklasser SC Makkinga staat niet de prestatie, maar het plezier in voetbal voorop. De sterke saamhorigheid en vriendensfeer zijn de belangrijkste redenen dat de broers Jort en Jurre Bijstra graag vanuit hun woonplaats Groningen naar huin thuishonk in Ooststellingwerf op en neer pendelen om te trainen en te voetballen.

Laat de naam Bijstra vallen en de link met SC Makkinga is snel gemaakt. Jort (29) en Jonne (27) zijn basisspelers. De jongste van het stel, Jurre (23), begint vaak op de bank, maar krijgt regelmatig speeltijd. De appel valt niet ver van de boom, want vader Ate (62) was een gevaarlijke aanvaller die zestien seizoenen lang het geelzwart van Makkinga droeg. Hij speelde jarenlang met broer Albert in de hoofdmacht van Makkinga. Het voetbalgen is overgedragen aan de volgende generatie, want met drie broers is de familie Bijstra opnieuw sterk vertegenwoordigd. Jonne woont weer in Makkinga, voor Jort en Jurre betekent voetballen bij de SC wekelijks een dikke honderd kilometer reizen. Met de auto best te doen, zeker omdat bij pa en ma de deur altijd openstaat. De broers komen in het weekend naar huis om op vrijdag te trainen en op zondag te spelen. De training op dinsdagavond slaan ze meestal over. “Ik denk dat ik na de winterstop maar twee keer op dinsdag getraind heb”, bekent Jort.

De sfeer

Jort en Jurre hebben de reis van en naar Groningen er graag voor over. Niet vanwege de goede prestaties, de club speelt een bescheiden rol in de vierde klas, maar vanwege de sfeer bij de club in hun geboortedorp. “We hebben een hechte vriendenploeg. Er zijn trouwens meer jongens die niet meer in het dorp wonen, maar nog wel voor Makkinga voetballen”, vertelt Jurre. Vader Ate begrijpt de sterke band met de club. Logisch, ook hij kreeg de liefde voor de plaatselijke voetbaltrots van huis uit mee, zijn vader zat bijna vijftig jaar in het bestuur. De saamhorigheid in Makkinga is volgens Ate typerend voor kleine gemeenschappen.

Na zijn actieve carrière bleef Ate betrokken bij de voetbalclub. Hij was 25 jaar elftalleider, van jeugdteams tot eerste elftal, en zit nog samen met broer Albert en andere oud-spelers in de Technische Commissie. “Wij bemoeien ons niet met het technisch beleid, we zijn er vooral voor onderhoudsklusjes, zoals de dassen die momenteel ons veld vernielen. Die beesten maken er een bende van.” Het lidmaatschap van de TC is, bekent Ate ruiterlijk, ook een mooi excuus om vrijdagsavonds in de kantine aan de bar te zitten. Om zo onder het genot van een pot bier bij te kletsen. “Dan nemen we de wereldproblematiek door”, vertelt hij met een knipoog. 

Daden van vader

Zoon Jonne is volgens Ate de meest begenadigde van het stel. “Nou ja, de minst slechte van de drie”, voegt hij er gekscherend, maar met een serieuze ondertoon, aan toe. Hij vindt het huidige niveau matig. Dat was in zijn tijd anders, toen moest je echt wel een potje kunnen ballen om het eerste te halen. De zonen worden regelmatig aangesproken op de daden van hun vader. “Ben je een van Ate, dat was een goeie, is het dan.” Ate Bijstra weet waarom het niveau is gedaald. In zijn tijd waren voetbal en korfbal het enige vertier in het dorp. Jongeren van nu hebben veel meer opties. Van wekelijks twee trainingen en een wedstrijd word je geen goede speler, weet senior. “Technisch niveau en balgevoel zijn matig. Wij waren altijd aan het pielen met een bal, die had voor ons geen geheimen.”

Voortbestaan

Dat Makkinga, met slechts duizend inwoners, drie seniorenteams op de been brengt en zich staande houdt in de vierde klas, vinden de Bijstra’s een prestatie. “We begonnen het seizoen met twintig spelers, de laatste weken hooguit veertien”, vertelt Jort. Aanwas is er amper. Streekgenoot Donkerbroek stapt volgend seizoen over van zondag- naar zaterdagvoetbal. “Hopelijk levert ons dat leden op.” De familie maakt zich zorgen om het voortbestaan van de vereniging, nu mogelijk een aantal spelers stopt Zelfs Jort denkt eraan in Groningen te gaan voetballen. Het is geen makkelijke beslissing. Makkinga blijft door de band met zijn voetbalmaten enorm trekken, ze vormen ook samen de Makkingaster Oudejaarsploeg (MOP). Voetbal is niet het belangrijkste in het leven, weten ze in Makkinga. Natuurlijk wil iedereen presteren, maar samen lekker ouwehoeren aan de bar is minstens zo belangrijk. Na een nederlaag staan de gezichten dan ook niet op onweer. “Als het laatste fluitsignaal klinkt, denken wij al aan het potje bier dat te wachten staat”, besluit Jurre met een lach.