Collega’s
Column“We zijn een ziekenhuis, geen uitvaart- onderneming!” Van aankleden is in het weekend geen sprake, dan gelden beperkte tijden. Kan het maandag? “Dan zijn we er tijdens kantooruren”, laat mortuariumbeheerder Ron onomwonden weten.
“Families mogen niet naar boven. De omgeving hier is niet geschikt en bovendien hechten we waarde aan de privacy van iedereen die hier verblijft”, vervolgt hij. Precies op tijd rijden we toch op die druilerige zaterdag het troosteloze terrein aan de achterzijde van het immense ziekenhuiscomplex op. Vrachtwagens worden gelost en geladen, overal is reuring. Een boomlange, stevige man staat met de armen over elkaar onder het afdak van het mortuarium.
Ron: “Wat hebben jullie slecht weer meegebracht! Zet de auto hier maar neer, dan kan de vrachtauto straks tot aan de deur rijden. Komt de familie er al aan?” Sia komt met Sem en Ella naar ons toe. “We zijn maar op tijd gekomen, je weet het nooit met het verkeer”, zegt Sia met gebroken stem. “Wat een mooie kist voor Papa”, roept Sem terwijl hij zachtjes met zijn hand over het deksel gaat. “Voor jullie heb ik hier nog wel een bankje, kom maar mee”, gaat Ron hen voor. “Denk je dat ze nog even bij hem willen kijken?”, vraagt Ron, wanneer we Ruud naar beneden begeleiden.
Even later is het gezin herenigd in een geïmproviseerde ruimte. Dan arriveert Ruuds collega Siem in een blinkende vrachtwagen. “Ik heb de schroeven niet aangedraaid hoor”, laat Sem weten. “Straks gaat het deksel er toch weer af.” Behoedzaam plaatst hij de kist samen met zijn moeder op de laadklep. Even later helpt Siem hem in de cabine. “Dat word ik later ook, vrachtwagenchauffeur.” Sems ogen stralen! Ron glimlacht en zwaait ons uit.
Erna Jansen
